(51)
هُئڻ تو حِجابُ، لاهه ته لهين سُپرين،
‘الصلواة من الصلا’، کامي ٿيءُ خرابُ،
جِسمي دوزخَ دابُ، کلَ کانئي داخلي.
[تنهنجي هستي يا وجود ئي تولاءِ ڍَڪُ يعني پردو (رڪاوٽ) آهي. جڏهن تون ان کي (مجهادن وسيلي) هٽائيندين ته محبوب جو مشاهدو ماڻيندين ‘صلاة’(نماز) جو لفظ‘الصلا’ مان نڪتو آهي. ( جنهن جي معنيٰ آهي هر وقت جلڻ يا پچڻ) تون انهيءَ باهه سان پنهنجي وجود (نفسانيخواهشن) کي ( هن جهان ۾) ساڙي ختم ڪر ( تهجيئن دوزخ جي باهه کان نجات حاصل ڪرين) ان ڪري دوزخ جو عذاب ته (هڪ لحاظ کان) جسماني (باهه جو نمونو) آهي. جيڪو کل کي اندران ساڙيندو رهندو.]