(12)
اُڌَريءَ عَقلُ ڇَڏئو،نَٽَي شَرَمُ ناهه
‘الايمانُ عريان لباسہ التقويٰ’ ننگ نامُوسُ کانءِ،
‘الربا حرام’وِيترِ سَڀُ وِڃاءِ،
‘کل محدث بدعة’ بِدعَتَ بَدَنُ ڀانءِ،
لوچِ ته ٿِئين ٿانءِ، اَصَلُ اوڏوئي ٿِئو.
[(بيشڪ) هن بي سمجهه (عورت يعني طالب) کان عقل ڇڏائجي ويو ۽ هن جا ناٽ نخرا توڻي شرم ۽ حياءُ موڪلائي ويو. ( سالڪ جي ابتدائي حالت ڏانهن اشارو آهي) “ ايمان اُگهاڙو آهي 7 ان جو لباس تقويٰ آهي” ( ذات مطلق کان سواءِ سڀ کان نانگو يعني عليحده ٿيءُ) (جي تقاضا موجب) ظاهري عزت ۽ مرتبي کي باهه ڏئي ڇڏ“ وياج حرام آهي”، ( جي فرمودي موجب) هر واڌو شيءِ (ماسويٰ الله) کي ڦِٽو يا ضايع ڪر. “ هر نئين شيءِ بدعت آهي” (حديث موجب) پنهنجي بدن کي به نئين شيءِ (حجاب) سمجهه اُٿي پاڻ پچاءِ (فنا طرف قدم وڌاءِ) ته مقصد تي پهچين. ڇو ته اها اصل ذات تمام ويجهي آهي.]