(35)
صُوفين صافُ ڪِئو، ڌوئي وَرقُ وُجود جو،
تَڏهن تَنِ ٿِئو، جِيئري پَسَڻُ پِرينءَ جو.
[جڏهن صوفين (سالڪن) پنهنجي اندر (قلب جي آئيني) کي هر قسم جي (ظاهري توڻي باطني) گدلاڻ ۽ ميراڻ کان ڌوئي پاڪصاف ڪيو( اندر جي روشني حاصل ڪئي) تڏهن هن حياتيءَ ۾ ئي کين محبوب (حقيقيءَ) جو ديدار نصيب ٿيو.]