(11)
آءُ اُنَ ڏِنهان، سِڪان سُپرين کي،
جئن اوڏا ٿِئا اَنَ ٿِئا اَنَ کي، آدَمُ ۽ حوا،
مُحِبُّ مِڙندَمِ ماءِ، شالَ مُوٽي ماڳيتِي ٿِئان.
[مان انهيءَ ڏينهن کان وٺي (جدائيءَ سبب) محٻوب لاءِ سدائين سڪ ۾ آهيان. جڏهنکان آدم ۽ حوا ان ( وڻ يا ڦل) جي ويجهو هئا( ۽ ۾نع ٿيل ميوو کاڌو هئائون ) منهنجو محبوب سان ضرور ميلاپ ٿيندو. اميد اٿم ته ( هڪ ڏينهن وري) موٽي پنهنجي اصلي ماڳ تي پهچنديس.]