(30)
سَامي هَلَنِ هَيڪلا، پاڻُ ڇَڏيائُون پوءِ،
پُڇنِ لالڻ لُوءِ، ڪُلهي ڪينَرُ ڪِين جو.
[(الله جا) طالب هميشه اڪيلائيءَ کي پسند ڪن ٿا. هو پنهنجي وجود کي به وساري ويهن ٿا. هو هر وقت انهيءَ ماڳ جي ڳولها ۾ آهن. جتي سندن محبوب آهي. ان لاءِهو پنهنجي ڪلهن تي نفيءَ يعني ڪين جو ساز کڻي هلن ٿا. ]