(74)
خُودي کَڻي پاڻَ سِين،هِتان جي هلئا،
سي لوڪُ ڇَڏيندي لَهر جيئن، مَري مَحُو ٿِئا،
جي اڳهم آبُ هُئا، ته لهريُون تَنِ لِباسُ ٿيون.
[جيڪي هتي پنهنجي خوديءَ کي (ختم ڪري نه سگهيا بلڪ) گڏ کڻي هلن ٿا.( مرڻ کان اڳ مرڻ قبول نٿا ڪن) اهي جڏهن هي جهان ڇڏيندا ته لهرن وانگر سمنڊ ۾ گم ٿي ويندا. پر جيڪڏهن هو اڳ ۾ ئيلباس يعني روپ بنجن ٿا( بقا حاصل ڪن ها).]