(67)
عابِدَ زاهدَ اوريان، عارفَ عينُ مَڱنِ،
هُو روادارَ رَکَتِ جا، هِي هَٿان هٿِ گُهرنِ،
ساعَتَ سالُ چَوَنِ، پَسَڻَ ڌاران پِرينءَجي.
[عابد ۽ زاهد (منزل کان) گهڻو پري آهن. ليڪن عارف هر وقت عين يا نقد (ذات مطلق) جي طلب رکن ٿا. عابد ۽ زاهد (عبادت جي گڏ ڪيل موڙي) اوڌر ( جي بدلي نت) جي آسري ۾ آهن. پر عارف اتي جو اتي (هن جهان ۾) ئي وصل جي اميد رکن ٿا. اهي عارف محبوب جي ديدار کان سواءِ هڪ گهڙيءَ کي سال برابر سمجهن ٿا.]