(36)
جِتي ڪَيفَ نه اَيۡنَ، اُتِ سَڀوئي عَيۡنُ،
وِچان گَيو غَيۡنُ، سُورِجُ سَدا پَڌرو.
[( تجليءَ جو قسم) جتي ڪيئن ۽ ڪٿي ختم ٿي وئي ته پوءِ سڀ ڪجهه عين يعني خود ذات رهجي وڃي ٿي. ( ان جو مثال) جڏهن سججي آڏو ڪا رڪاوٽ يا اوٽ نه رهندي ته پوءِ سج هروقت چمڪندڙنظر ايندو آهي.]