(59)
ڪي جَيئري جَنَّتَ ۾، ڪي مُئي مَسَ مِڙنِ،
مِثلُ ڪِينَ ڪَرنِ، پَسئو جَلوو پِريان جو.
[هڪڙا (عارف) هن زندگيءَ ۾ ئي گويا جنت ۾ داخل آهن ( جو هتي ئي محبوب جو مشاهدو ماڻين ٿا) پرٻيا (جيڪي عارف ناهن سي) مرڻ کان پوءِ به مشڪل سان اتي پهچندا. ليڪن جيڪي سالڪ () هتي ئي) محٻوب جو ديدار ڪن ٿا. سي ان( نعمت) جي برابر ٻي ڪنهن شيءِ کي نٿا سمجهن.]