(64)
مَاهيتَ مِينهن نه پوءِ، قُلزُمَ اندَرِ قَطري،
مگر وَڃي سوءِ، جَڳُ ڇَڏي جَالارَ ۾.
[مينهن جو ڦڙو جيسيتائين سمنڊ ۾ داخل نٿو ٿئي. تيسيتائين کيس پنهنجي اصليت (حقيقت) جي خبر نٿي پوي ڇو ته هن لاءِ اهو (ادراڪ) تڏهن ممڪن ٿئي ٿو. جڏهن هو پنهنجي جهان (قيد) کان نڪري بحر (ناپيد ڪنار) ۾ هليو وڃي ٿو.]