(79)
خُودي جَنِ خرابُ، سي پرور ڪِئا پانهنجا،
ڇَڏي هٺُ حُبابُ، اگهئو درِ درياهه جي.
[جن (عارف) پنهنجيخوديءَ کي خراب (يعني ختم)ڪري ڇڏيو. تن کي ئي مالڪ سائين پنهنجو ڪري ڇڏيو. انهن جو مثال پاڻيءَ جي ڦوٽن وانگر آهي. جيڪي پنهنجي وڏائي (اندرين هوا) کي ڪڍن ٿا ته درياءَ انهن کي (اصلي صورت ۾) قبول ڪري ٿو يعني پاڻ سان هڪ ڪري ڇڏي ٿو.]