ارپنا
__ نور الدين ”نفيس“
شاعري
نگر نگر ۾ اوهانجي خُوشبوءِ
جبري حالتن خلاف قلم جي تقويت جو اندازو سائين نورالدين ”نفيس“ جي هن ڪتاب ”نگر نگر ۾ اوهان جي خوشبوءِ“ مان چڱيءَ طرح لڳائي سگهجي ٿو، جنهن ۾ بي معنيٰ زندگيءَ کي معنويت سان روشناس ڪرائڻ جا رستا ۽ ڪنهن به جابر جي اکين ۾ پنهنجي اندروني متل باهه جا اُلا پسائڻ جون مڙئي رمزون سيني ۾ لهندي محسوس ٿينديون، موجوده دور ۾ جتي مزاحمتي ادب جي کوٽ شدت سان محسوس ڪئي پئي وڃي، اتي يقينن نورالدين ”نفيس“ ٿهيم جي هيءَ تصنيف سنڌ ٻوليءَ جي مزاحمتي ادب ۾ اهم جاءِ والاريندي.
- 4.5/5.0
- 2246
- 575
- آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
- نور الدين ”نفيس“
- ڇاپو پھريون
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو
- حق ۽ واسطا اداري وٽ محفوظ
- سنڌ سلامت پاران
- ارپنا
- پبلشر نوٽ
- مُهاڳ
- ٻه اکر ؛ آدرشي دور جي پُڪار
- ڀيٽا؛ گونگي درد کي زبان ڏيندڙ ڪوي
- سھيڙيندڙ پاران ؛ ڌرتيءَ سان عشق جي خوشبوء
- غزل
- اسان جيئن جيون، گذاريو ته مڃجي،
- ڪونجن قطارون،ڏسي روئي ڏنوسين،
- وري بدنظر جي، نظر ٿي وياسين،
- ڦَٽَن تي ڦَٽڪا لڳن پيا ليڪن، چوي ٿو نينگر پُٺي پَئي ٺَپجي،
- پاپي تنهنجي پاپ جا پاڙا پَٽجي پَٽجي پَٽجي ويندا،
- ڏيهه ڏکارو ڏسي ماءَ پياري نه روءُ،
- نماءَ شام ٽاڻي نمائش بدن جي،
- ميلا ۽ عيدون اوهان کي مُبارڪ،
- نگر نگر ۾ اوھانجي خوشبوءِ،
- تنهنجي هٿن ۾ آهي، زندگي ڏيو نه ڏيو،
- منهنجي خودي بي خوديءَ کي ڇڏي ڏيو،
- اجھو بس اُڏاڻا، پکي ڍنڍ جا هِن،
- وري ڪوبه بادل بنجي نه برسي،
- ڪيڏا پاڪ جذبا ۽ رشتا ٻڏي ويا،
- زندگي، زندگي، زندگي، ضد نه ڪر،
- مخالف هوائن کي ڏسي، ڇو ته روئين پيو؟
- گُلن ڦُلن ۽ چَمن جون ڳالهيون، جڏهن به نڪتيون روئڻ اچي ويو،
- چمن ۾ اي يارو، نه رنگ آ نه بُو آ،
- اشڪباري مٿي، بحث جاري آهي،
- ٿا ڇڏي بس وڃون، هيءَ گھٽي ڇا ڪجي
- توکي ڏسڻ جو گناهه ڪيو جن، ڪٿي ٿيون ڪن سي ثواب اکيون،
- گُلن سان محبت، ڪرڻ وارا ڀونئرا،
- اها شام بوءَ آ، اوهانجي ڪري،
- دل چري ايئن وري، ڏچي ۾ نه وجهه،
- جڏهن عشق جو ڪٿ، حوالو کنيو ويو،
- جنونِ شوق ۾ آھيان، ڇڏيو جفا نه ڪريو،
- گھُٽجي گھُٽجي ،سُڏڪا نڪتا،
- هانو ٻاري نه وڃ، ساهه ساڙي نه وڃ،
- ڏيئا ٻرن پيا، ٿو ڀانئيان هو اچي پيو،
- کُليل ھُن دريءَ مان، بجلي پئي چمڪي،
- اُهي گھوٽ موٽيا، اجھو ڪوٽ ڪرندا،
- اوهان جون جيڏيون، اُچيون ديوارون،
- بهار جو ڏس عجب زمانو، گُلاب ۾ ڪا سُرهاڻ ڪانهي،
- نه تون ٿي مڃين، نه دل ٿي مڃي،
- محفل ۾ تنهنجو اچڻ ايئن لڳو هو،
- اوهان جون اکيون، مٺيون باداميون، اسين سڄا ئي صحرا ستايل،
- تنهنجا سَڏَ سائين، اذانِ فَجر جيئن،
- دنيا جا سُخنور، ڏٺا سين، ٻڌا سين،
- جفائون اڳيئي، ستمگر ۽ مُجرم،
- هوا سُڻايا قصا اوهان جا،
- نه ڄاڻي نه ڄاڻي جيڪو پيار ماڻهو،
- ادائن تان قربان، نگاهن تان صدقي،
- هَلڻ هُن جو اهڙو، ببر شينهن جھڙو،
- اوهان جي ارڏي، ادا ٿي ماري،
- نقابن کان توبه، حجابن کان توبه،
- اوهان کي آهي جفا جي ڳولا،
- جذبا جوان ٿي ويا،
- ھر طرف ھيڏو حشر، ملڪ ميدان ڪربلا،
- هي قلم جيڪو لکي دل ۾ نه ڪَج،
- هي ته ڳالهيون سڀ پُراڻيون، انقلابي ڳالهه ڪَر،
- محبت جي غذا ڏيئي، جنهن خوب نپايو،
- گھٽيءَ گھٽيءَ ۾ گلاب پتيون، وڇائي ڇڏيم اوهين نه آيا،
- سنڌ به ساڳي سج به ساڳيو،
- ڪيئي ٺاهه ٺَڳن سان، ٺڳن ئي ٺَڳيو ٿئي،
- دشمن قوتون، متحد آهن
- تُنهنجي ظلمن ڪنان، هُو آ ڌاڙيل ٿيو،
- جُڳن کانپوءِ جوءَ منهنجي ۾ جاني جهوڌو جوان مليو،
- هن بگهڙن واري بستيءَ ۾، ڪو باغي بابو ڀاءَ اچي،
- اسان جا جذبا جوان جذبا، اوهان جون سوچون صفا ڪي پوڙهيون،
- هي پتيون گُلاب جون، يا لبڙا هِن جناب جا،
- اسان فرض واجب، سمجھي ادا ڪيو،
- روز ڄيرا ٻرن اوهان جي شهر ۾،
- هر پاسي هوڪا، تنهنجي حسن جا،
- چوٽيءَ جي چمڪار تي، هڪ با وِضو بيهي رهيو،
- ڇير جي ڇمڪار ٿَئي، ته لوڪ جاڳي پيو،
- پٿر ڪنهن به دشمن جو، ماري نه سگھيو،
- اسين نيهن ناتو نڀائي سگھون ٿا،
- ڇڏ مونکي مِٺا، ڏس پاڻ پرين،
- ڦٽن تي ڦٽڙا، ڦِٽن ڦُٽن پيا، دوا ۽ دارون ملڻ ئي مشڪل،
- هنيا اٿئي هزارين، تکا تير ڪيڏا،
- اسين روئون ٿا، کِلن ٿا ماڻهو،
- اسين دل لڳايون، لڳايون ته ڪنهن سان،
- واعدو وفا جو آيو ياد آيو،
- ڪاڪ، ڪوڪون ڪري، رات ساري رڙي،
- ٻيون خطائون ٿيون لکين، اهڙي خطا پهرين نه ٿي،
- ڪير سڻي سنسار جون ڳالهيون،
- ڪيڏا آهن پيارا ماڻهو،
- دل تي دردن جو آ ديرو،
- تنهنجي قدم قدم تي، سجدا هزار منهنجا،
- توبن دل ڪو چين نه سنڀري،
- مون تي يقين نه توکي، ماڻهن ڪنان پُڇي ڏس،
- ياد ايندا اٿم، ڏينهن ڏنگيندا اٿم،
- مطلب تائين، سائين سائين،
- سواءِ سڄڻ جي سڀئي سور راتيون،
- خوشين کي به ڀانڪر پائي ڏٺو اٿم،
- توکي ڏسڻ جو، نشو ٿي ويو آ،
- ڳالهه تو جا ڪئي، ڳالهه واهجي ٺهي،
- سڄڻ ساٿ تنهنجو ڪڏهن ڪونه ڇڏبو،
- مونکان جواني ۽ جوڀن کسي ويا،
- رنگ وَ بوءِ ڪونه رهيا، آ چمن روئي ڏنو،
- جھٽ پٽ جيءُ تو ڇڏيو جهوري، ڇا ٿو ڀائين بخش ٿيندين!؟
- نظم / گيت
- پِٽيا پرائي پٽ جا.......
- صداءِ سنڌ
- آ منوا مُرڪي ملڻ جي وَهي
- اوهان سان وڙهبو
- آئون لکندس اڃا
- پوءِ ٺلهو ٿو جيئان
- رات ڪاري اڃا.....
- سدا جيءُ سنڌڙي منهنجي ماءُ
- لکي نه سگھندس لکي نه سگھندس.....
- سٻاجھڙا سنڌي اُٿو......
- سَچارن جي ڌرتي....
- 4 مارچ جي حوالي سان....
- هيءِ سجاول آ، هيءِ سجاول آ......
- اڙي او وڏيرا......
- پاڻي پوءِ پاڻهي ٿي پئي........
- چنڊ ڪارو ٿيو.....
- نثري نظم...
- تون ٻاهر نه وڃ......
- سُهڻي سنڌ جي صورت هڪ پاسي....
- سڏايان ٿو سنڌي....
- سانول ياد ستائي ٿي......
- سا گھٽي منهنجي دلبر سندي ٿا چون......
- صداءِ حق بلند ڪري......
- پنڊي تو تي آهي ميار.......
- الوداع.......
- وايون
- پنهنجا سي ئي پنڌ
- سانولڙا
- ڏينهن اچي ويا
- گيت ڪنهن تي لکان
- پوءِ اڌ ٿي مران
- نڪري آ.......
- آئي مند ملهار
- ڇو ٿي دل لڳائي......
- بيت
- اوکيون ڪڍ آڙاهه مان، اي عربي آقا،
- صبر ۽ شُڪر کي ڪنديس ڪُڄاڙو،
- آس انهيءَ آسري، جيڏيون ٿيو جيئڻ،
- جيڪي جيءَ جُڙيوم، سو ڪنان قلب قريب،
- متان وسين مينهن، پريتم آهي پنڌ ۾،
- اُها گھڙي، اُهو پَل، وساريان وسري،
- جت تو مانگر ماريو، اُتي مَڇَ مِڙيا،
- بر ۾ وڻ هيڪڙو، پکي، پنجاهه سئو،
- ايءَ نه وَڙ سندوءِ، جي ڪوڙن ڪين ڪُڇين،
- هي ”حرامي ڍورو“، هوءَ ”ڪريڪ ڇاڻي“،
__ نور الدين ”نفيس“