ھر طرف ھيڏو حشر، ملڪ ميدان ڪربلا،
ٿي روئي سڀڪا نظر، ملڪ ميدان ڪربلا.
رھزنن جي راڄ ۾ مڙس ٿي جيئڻو پيو،
ڇو ته سامھون آھي شِر، ملڪ ميدان ڪربلا.
ٿو پلر پالوٽجي، ھُن ته پاپيءَ پٽ مٿي،
ھُو ٿڪو آ نھاري ٿر، ملڪ ميدان ڪربلا.
ظالمن کي محل ماڙيون ۽ ضعيفن کي زنجير،
زندگي ڄڻ ڪو ٿوھر، ملڪ ميدان ڪربلا.
آزمائشن منجھ جوانيون، ويون سڄيون ماروئن سنديون،
پيا ته پيريءَ منجهه نيئر، ملڪ ميدان ڪربلا.
وحشتن جي وار کان،ويل ۾ آھي وجود
ڄڻ ڪو جانڊھ جو چڪر، ملڪ ميدان ڪربلا
”نفيس“ نوڙت سان جيئون، پر ڪيترو ھر دور ۾،
صبر تي ڏس آ جبر، ملڪ ميدان ڪربلا.
*