ڦَٽَن تي ڦَٽڪا لڳن پيا ليڪن، چوي ٿو نينگر پُٺي پَئي ٺَپجي،
اُها ئي ٻولي، ٻُولي پيو ٻَچڙو، هتان نه هٽبو هتان ڪيئن هَٽجي.
اسان جي دل ۾ اها ئي ڌرتي، جيسين آ ڌڙڪن تيسين ته رهندي،
هٿن ۾ ڪَڙيون پيرن ۾ ڇُلڻا، پِيا ته ڇا هي ڏاڍن کي ڏٽجي.
بنا سبب جي اسير آهيون، تڏهن ته ڪنهن جي جھڪڻ جا ناهيون،
اسان حياتيون امڙ کي ارپيون، مهان ماڻهو ڀلا ڪيئن مٽجي؟
جيسين وطن ۾ انڌير راتيون، ها تاڻي اچبيون هزار ڇاتيون،
گناهه نه آهي گھرڻ آزادي، پليد پاڙو جيسين نه پٽجي.
اوهان جا جيسين پنهنجي هٿن سان گلا نه گهوٽيون تيسين ته وڙهبو،
ڀلي کڻي پوءِ لڳن ته گوليون، ڀلي کڻي پوءِ هي ڪنڌ به ڪٽجي.
اسين ته سنڌ جي سورهيه پُٽن مان، سَهون ته ڪيئن سَهون امڙ تي ڪَک ڪو،
اسين ايامن ڪنان وڙهون پيا ۽ وڙهبو تيسين جيسين کَٽجي.
سِڪون تنهنجي دم ملي ٿو مون کي ”نفيس“ جنهن دم ڪنهن ڀي نگر ۾،
فريبي ڦورو لُچو لُٽيرو، اسان هٿاران هتي ٿو ڦَٽجي.
*