اوهان جي ارڏي، ادا ٿي ماري،
نگاهه خماريل جُدا ٿي ماري.
ڪرڻ عنايت هُو ويٺو وساري،
لبن جي لرزش صفا ٿي ماري.
وڃي انهيءَ کي ڪوئي ٻڌائي،
گھٽيءَ سندس جي گھٽا ٿي ماري.
تنهنجي بدن کي ، ڇُهي جا ٿي گُذري،
اُها معطر، هَوا ٿي ماري.
سدا رهيا هون وفا جا حامي،
تڏهن اوهان جي دغا ٿي ماري.
اسين هتي ها، ڇا لاءِ ڦرون ٿا،
دنيا جي آڏي، پُڇا ٿي ماري.
ڪڏهن ڪڏهن ايئن لڳي ٿو اڪثر،
”نفيس“ کي ڪا، دعا ٿي ماري.
*