تُنهنجي ظلمن ڪنان، هُو آ ڌاڙيل ٿيو،
آئون سُڃاڻان توکي، تون آن چمچو چغل.
منهنجا ڏيهي ڪُهي، چيڪ ڏيئين ٿو ڏهون،
اڙي او! هتي جا وڏا، هي اسان جو نه مُلهه.
۽ جڏهن ڀي وريو، وقت ويڙهاند جو،
ڇو ڊڄي وئين ڀڄي، هت مچائي ڪو هُل.
گھر لُٽجي وَيَس، تڏهن پاڳل بنيو،
ڪاش! ڪو هڪ چوي، اي ادا ايئن نه رُل.
موت جي کوهه مٿي، جيئن کدڙو نَچي،
اي منهنجا مِٺا تون هتي ايئن نه هَل.
قوم پنهجيءَ سندو، توکي قاتَل چوان،
تنهنجي سامهون ٿيا، سڀ سوڍا قتَل.
ڪوڙڪيون ڪي رکو، هو مِرو پيو اچي،
نيٺ ڦسندو هتي، ڇورا ڀورا نه ڀُل.
ناتو پنهنجو ”نفيس“، آهي ڌرتيءَ سان پوءِ،
تون ڪيڏانهن ٿو وڃين، منجھه ڇپرين نه ڇُل.
*