اُها گھڙي، اُهو پَل، وساريان وسري،
سڄڻ پاتو سامهون، ڪارين منجھه ڪجل،
آهي ڄڻ اجهل، سڀ ڪنهن پاسي سونهن جو.
*
اُها گھڙي، اُهو پَل، وسري نه موران،
سڄڻ هُئو سرتيون، سُرمي ڏانهن سنڀل،
ٿيو پڪ اجل، هر ڪنهن پاسي حُسن جو.
*
اُها گھڙي، اُهو پَل، ڀُلائڻ سان نه ڀُلجان،
سڄڻ هو سرتيون، سَنان تي سنڀل،
ڏسندي ئي ڏڪي ويو، هينئڙي ڪيو هُل،
اهڙي ڪنهن ۾ وَل، اڳ نه ڏٺي سون ايتري.
*
اُها گھڙي اُهو پَل، اچي ياد پيو،
ته سڄڻ هو سرتيون! پوشاڪ تي پُڳل،
ٻاري مُنهن مشعل، جھَڪو ڪيائين جوت کي.
*
ڪراچيءَ کي ڪالهه، بمن ڪيو بيروت،
سچو آهي ثبوت، مون ماڻهن منجھه مِرو ڏٺا،
*
ڪراچي ڪر اچي، سُکي ستابي،
ڀائر تنهنجا بحر ۾، تون ڇو خوابي،
آهين انقلابي، منڍا، اُٿ مهل ٿي.
*
ڪراچيءَ ۾ ڪالهه، ماروئڙن تي مارون،
پُڄون ڪين پاپ سين، تو کي پُڪارون،
گھر گھر اُڇنگارون، سڏين تو کي سُپرين.
*
ڪلاچيءَ جي ڪپ تي، ڏچر جا ڏَچا،
مانگر ماريا مورڙا، ٻٽا سڀ ٻچا،
ساٿي موٽ سچا، ته ماري وجهون مڇ کي.
*
مڇ نه کائي ماس، پيئي رُڳو رت،
هِن سين هاڻ هُجت، متان ڪريو ماڻهوئا.
*
تو کي ساري سُپرين، سڀ سڳوري سنڌ،
اڳ ته ڪڍايئي ڪين ڪي، ڪونڌر پنهنجو ڪنڌ،
هي اُهو ئي هنڌ، جت تو مانگر ماريو.
*