رنگ وَ بوءِ ڪونه رهيا، آ چمن روئي ڏنو،
شاخِ گُل ڇا آ ڇِنو، بُلبُلن روئي ڏنو.
داد بي داد رهيو، هُن جي عدالت جي اڳيان،
منصفن جي ٿو لڳي، آ ذهن روئي ڏنو.
چشمِ قاتل کان پُڇو، ڇو پريشان آهن!؟
بي دلن جي به ڪڏهن، آ اکين روئي ڏنو.
زِيرِ آب به رت سان ٿئي، اڄ اسان جي ڌرتي،
ها هنسو خوب هنسو، قهه قهن روئي ڏنو.
خونِ ناحق آ ٿئي، هاءِ هستي ته ڏسو،
گليون ڪوچه ته رُنا، ۽ صحن روئي ڏنو.
آرزو قتل ٿئي، سڀ اُميدون ٿيون خَتم،
چاڪ سينا نه ڪَريو، آ ڦٽن روئي ڏنو.
هيءَ خطا منهنجي آهي، جو ڪَيم هُن تي يَقين،
حال تي تنهنجي ”نفيس“، دل جَلن روئي ڏنو.
*