اوهان جون اکيون، مٺيون باداميون، اسين سڄا ئي صحرا ستايل،
پـــــــرين پيــــــــالا، لڪايـــــــو ڇو ٿــــــــا، اسين الاڙي ڏاڍا اڃــــــــــايل
اسان جون ڪهڙيون حُجون اوهان تي، اوهين ته ازخود آقا اسان جا،
اوهانکي پارت پرين اسان جي، اسين ته تنهنجي گھورن جا گھايل.
ڏکـــــن جي لولــــي ملــي آ شــايـــد، امـــــڙ جــــي هنــــج ۾ ٻـــڌي اٿم جا،
روز اول کان سک ڪو نه سنڀرون، دليون اسان جون ڏاڍيون ڏکايل.
غــــريب آهيـــــون گنـــــدا نه آهيـــــــون، اســــــان کــــان ايـــڏو نٽايو ڇو ٿا،
اوهـــــان جـــي در تـــي تـــڏهن آيــــاسون، ٻـــڌوسون آهيون تنهنجا گهرايل.
اوهـــــان ســــان اهــــڙي، اڙي آ دلــــــڙي، جــــو زنــــدگيءَ ۾ قرار ڪانهي،
”نــفيــــس“ تنهنجـــــا نگـــــــاهه تــان صدقـــي لڳن پيا ماڻهو سڀئي مڃايل.
*