گھٽيءَ گھٽيءَ ۾ گلاب پتيون، وڇائي ڇڏيم اوهين نه آيا،
وِهاڻيءَ تائين سموريون بتيون، جلائي ڇڏيم اوهين نه آيا.
ذڪر اوهان جو، فڪر اوهان جو، اسان تي اهڙو سحر اوهان جو،
هجر ۾ تنهنجي سڀئي متيون ، وڃائي ڇڏيم اوهين نه آيا.
خوني هٿن سان، کسڻ محبت، اسان کان آيو اسان جي دل مان،
تڏهن به تو لاءِ ماسا ۽ رتيون ، لڪائي ڇڏيم اوهين نه آيا.
کلندي، کلندي، ماڻهن سان ملندي ٿڪاسين ڪڏهن نه زندگيءَ ۾،
اوهان کانپوءِ اڳوڻيون گھتيون ، مَٽائي ڇڏيم اوهين نه آيا.
ماڻهن جا مجموعا مِلن ٿا مُرڪي، عيدون اُنهن جي اَڱڻ تي آيون،
ها ميرا لَٽڙا، تنين ۾ چَتيون ، لَڳائي ڇَڏيم اوهين نه آيا.
”نفيس“ سان مل، ”نفيس“ نِرمَل ”نفيس“ نوڙت ڪئي آ ڪيڏي،
ڪري محبت حصا ۽ پتيون، بچائي ڇَڏيم اوهين نه آيا.
*