مونکان جواني ۽ جوڀن کسي ويا،
ڪيڏا پيارا ماڻهو گُلشن کسي ويا.
مالهيءَ جي غفلت، ماتم گُلن جو،
گُلن کان گُلن جو، پن پن کسي ويا.
کلڻ هُو کسي ويو، ۽ روئڻ زمانو،
اسان کان اسان جو سڀ ڌن کسي ويا.
ماڻهوءِ کي ماڻهو، چوين ته به چتائج،
متان پوءِ چوين تون، منهنجو من کسي ويا.
اڃان مس راهن تي، هلڻ سکيوسين،
تيسين دلبريءَ جو، دامن کسي ويا.
”نفيس“ هي نڀاڳي اکين جو ڏچو آ،
دلين جي ته دلبر، دڙڪن کسي ويا.
*