ڳالهه تو جا ڪئي، ڳالهه واهجي ٺهي،
ڏات منهنجي رُٺل، مونکي موٽي ملي.
ڪات ڪُهاڙي بنا، بس ڪُهي تو ڇڏيو،
نه مون ڪجھ چيو، نه دل ڪا ڪُڇي.
تو دغائن سان منهنجي دل کي لُٽيو،
ڳالهه دل تو سندي نيٺ ڦاٽي پئي.
هن چمن مان پرين، گُل ڇڻيل ٿو ڏسان،
هيءَ حَقيقت مڃو، وڃو ضد تان لَهي.
۽ ڏسي ڏُک اسانجا، ويو موت موٽي،
ايئن حياتي سندم، يار ويئي وڌي.
”نفيس“ تنهنجي نيڻن جي جادوگَريءَ کي،
اسان آهي ارپي، حياتي سڄي.
*