جڏهن عشق جو ڪٿ، حوالو کنيو ويو،
”نفيس“ پنهنجو نالو، نرالو کنيو ويو.
جڏهن جوت جي ڪٿ ضرورت پيس،
اسان کان اسانجو، اُجالو کنيو ويو.
ٻه ٽي ڍُڪ ڀلجي، پيتاسين ته ڇا ٿيو،
الاءِ ڇو ڌڪا ڏئي ، پيالو کنيو ويو.
جڏهن احتجاجن پڇڻ جي ڪئيسين،
ته اُن کان ئي اڳ ۾ تالو کنيو ويو.
رُڳو ايئن به ناهي رُني هوءَ اڪيلي،
اسان جو به بستر آلو کنيو ويو.
ڇڏي بس ڏنائين زهريلي خنجر کي،
اها ڳالهه ٻي آ ته ڀالو کنيو ويو.
*