ڇير جي ڇمڪار ٿَئي، ته لوڪ جاڳي پيو،
سامهون سهڻي سرڪار ٿئي، ته لوڪ جاڳي پيو.
۽ هُن جي مرڪڻ سان جڏهن ماحول ۾،
هيتري هٻڪار ٿئي، ته لوڪ جاڳي پيو.
لڙکڙائيندي جڏهن پهتا هِتي،
ساقيءَ سندي انڪار ٿئي، ته لوڪ جاڳي پيو.
۽ اشارن کي نڪو سمجھي سگھيس،
پر جڏهن ڇڇڪار ٿئي ، ته لوڪ جاڳي پيو.
مون چَپن تي هڪ چُميءَ جو سوال ڪيو،
هُن ڪنان هاڪار ٿئي، ته لوڪ جاڳي پيو.
ڪجھه ”نفيس“ پنهنجي نصيبن کي به ڏس،
مس وڃي ماٺار ٿئي، ته لوڪ جاڳي پيو.
*