جت تو مانگر ماريو، اُتي مَڇَ مِڙيا،
ڀائر تنهنجا بحر ۾، سورن منجھه سڙهيا،
لالڻ هاڻ لڙيا، ڪلاچيءَ ڪيهون ڪيون.
*
ڪلاچي ڪيهون ڪري، ڪيڏو ڪوس ٿيو،
موٽي اچ تون مورڙا، سيران سڏ ڪيو،
راهن رت وهيو، موٽ مانجھيئا ماڳ تي.
*
حُجائتي هُيا، تڏهن مانگر ماريا،
نه ته لکين ٻار ٻيا، ڪُڏيو موٽن ڪُن تان،
*
مُئا مرين مَڇ! پِٽيا پُڄنين ڏينهن،
ڪلاچيءَ جي ڪُن ۾، ڪندين ڪيسين ايئن،
تيسين ٿو جيئين، موٽي جيسين مورڙو.
*
ڪلاچيءَ جي ڪُن ۾، ڪندين ڪيسين ايئن،
ڀائر مُنهنجا بحر ۾، ٿو جاڙا جاڙا نيئن،
ڏاڍا! تُنهنجا ڏينهن، پُنا پاپي پَڪ سين.
*
بلا کي ڀالا، جو هڻين هَٿن سان،
الله! اُهي مانجھيئا، هاڻ سگھو ئي آڻ،
مُنهنجو هي مهراڻ، ساري سُکن ڏينهَڙا.
(ڪراچيءَ ۾ سنڌي ماڻهن جي قتل عام تي لکيل 02 مارچ 1990 )