نماءَ شام ٽاڻي نمائش بدن جي،
رهي آهي حالت اهلِ وطن جي.
ڪڏهن کيتَ وِڪڻَن ڪڏهن ٻيٽَ وِڪڻن،
ڪجي ڇا ڪهاڻي، هتي جي وڏن جي.
وري روڄ راڙو، متو هُن گَليءَ ۾،
ڏني ڳِلَ گواهي، وحشي چنبن جي.
پنهنجا لُڙڪ ويڙهي، پَلئه ۾ ٻڌي ڇڏ،
ڪنهن کي ڪاڻِ ڪهڙي، ڪنهن جي غمن جي.
ڪيڏيون سُهڻيون بستيون به ڊاهي وڌائون،
لُٽيرو ڪري ڪيئن، حياءَ تن ڪکن جي.
قتل ٿيو گُلن جو، ڪلين پارَ ڪَڍيا،
بقا هاڻ باقي، ڪهڙي چَمن جي.
ڏاڍا لُڙڪ واهي ٿڪاسين ”نفيسَ“،
لڳي ٿو ته آهي هيءَ بستي انڌن جي.
*