محبت جي غذا ڏيئي، جنهن خوب نپايو،
تنهن ماڻهوءَ سندا هاڻي، پاڇا به وڙهن ٿا.
هت سير سوا سير جي ڪا ڳالهه ناهي پر،
رُخ يارَ ڦيرايو، ته ماسا به وڙهن ٿا.
اسان جن کي پنهنجي در تان هر روز ڌڪاريو،
سي ماڻهو اسان سان، ڇا ڇا به وڙهن ٿا.
سو وقت معراجي، اٿئي ياد الائي نه!؟
مون کي ياد اچي ٿو ته دلاسا به وڙهن ٿا.
”نفيس“ جن کي ڏسڻ سان، ٿڪا نيڻَ نهَ ڪڏهن،
افسوس اُهي ماڻهو، خاصا به وڙهن ٿا.
*