اسين روئون ٿا، کِلن ٿا ماڻهو،
الائي ڇا ڇا، چون ٿا ماڻهو.
اسين زماني جي قهقهن تي،
کلياسين ڀلجي، جلن ٿا ماڻهو.
وجود آتش اندر جليو آ،
خوشيون ملهايو، ملن ٿا ماڻهو.
هي ڏيهه ڏاڍو آهي ڏکارو،
ماڻهن کي ماڻهو، ڪُهن ٿا ماڻهو.
اَندر ۾ ڇاهي، خبر ئي ناهي،
ڪيڏا ڪسارا لڳن ٿا ماڻهو.
”نفيس“ پهرا اسان تي ڇا لاءِ؟،
جڏهن ته ٻيا سڀ گھمن ٿا ماڻهو.
*