ڪيڏا آهن پيارا ماڻهو،
ٽوپيءَ اجرڪ وارا ماڻهو.
مکڻ ماکيءَ مصريءَ جھڙا،
مون کي مٺڙا سارا ماڻهو.
اک بادامي، لب گُلابي،
دل نه رهي تن ڌارا ماڻهو.
ڪابل، بابلَ، تائين مونکي،
ڪين گڏيا ان پارا ماڻهو.
جوڙ تنهين جو ڪهڙو جوڙيان،
”نفيس“ سڀ ستارا ماڻهو.
*
شاعري
نگر نگر ۾ اوهانجي خُوشبوءِ
جبري حالتن خلاف قلم جي تقويت جو اندازو سائين نورالدين ”نفيس“ جي هن ڪتاب ”نگر نگر ۾ اوهان جي خوشبوءِ“ مان چڱيءَ طرح لڳائي سگهجي ٿو، جنهن ۾ بي معنيٰ زندگيءَ کي معنويت سان روشناس ڪرائڻ جا رستا ۽ ڪنهن به جابر جي اکين ۾ پنهنجي اندروني متل باهه جا اُلا پسائڻ جون مڙئي رمزون سيني ۾ لهندي محسوس ٿينديون، موجوده دور ۾ جتي مزاحمتي ادب جي کوٽ شدت سان محسوس ڪئي پئي وڃي، اتي يقينن نورالدين ”نفيس“ ٿهيم جي هيءَ تصنيف سنڌ ٻوليءَ جي مزاحمتي ادب ۾ اهم جاءِ والاريندي.
- 4.5/5.0
- 2246
- 575
- آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
- نور الدين ”نفيس“
- ڇاپو پھريون
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو
- حق ۽ واسطا اداري وٽ محفوظ
- سنڌ سلامت پاران
- ارپنا
- پبلشر نوٽ
- مُهاڳ
- ٻه اکر ؛ آدرشي دور جي پُڪار
- ڀيٽا؛ گونگي درد کي زبان ڏيندڙ ڪوي
- سھيڙيندڙ پاران ؛ ڌرتيءَ سان عشق جي خوشبوء
- غزل
- اسان جيئن جيون، گذاريو ته مڃجي،
- ڪونجن قطارون،ڏسي روئي ڏنوسين،
- وري بدنظر جي، نظر ٿي وياسين،
- ڦَٽَن تي ڦَٽڪا لڳن پيا ليڪن، چوي ٿو نينگر پُٺي پَئي ٺَپجي،
- پاپي تنهنجي پاپ جا پاڙا پَٽجي پَٽجي پَٽجي ويندا،
- ڏيهه ڏکارو ڏسي ماءَ پياري نه روءُ،
- نماءَ شام ٽاڻي نمائش بدن جي،
- ميلا ۽ عيدون اوهان کي مُبارڪ،
- نگر نگر ۾ اوھانجي خوشبوءِ،
- تنهنجي هٿن ۾ آهي، زندگي ڏيو نه ڏيو،
- منهنجي خودي بي خوديءَ کي ڇڏي ڏيو،
- اجھو بس اُڏاڻا، پکي ڍنڍ جا هِن،
- وري ڪوبه بادل بنجي نه برسي،
- ڪيڏا پاڪ جذبا ۽ رشتا ٻڏي ويا،
- زندگي، زندگي، زندگي، ضد نه ڪر،
- مخالف هوائن کي ڏسي، ڇو ته روئين پيو؟
- گُلن ڦُلن ۽ چَمن جون ڳالهيون، جڏهن به نڪتيون روئڻ اچي ويو،
- چمن ۾ اي يارو، نه رنگ آ نه بُو آ،
- اشڪباري مٿي، بحث جاري آهي،
- ٿا ڇڏي بس وڃون، هيءَ گھٽي ڇا ڪجي
- توکي ڏسڻ جو گناهه ڪيو جن، ڪٿي ٿيون ڪن سي ثواب اکيون،
- گُلن سان محبت، ڪرڻ وارا ڀونئرا،
- اها شام بوءَ آ، اوهانجي ڪري،
- دل چري ايئن وري، ڏچي ۾ نه وجهه،
- جڏهن عشق جو ڪٿ، حوالو کنيو ويو،
- جنونِ شوق ۾ آھيان، ڇڏيو جفا نه ڪريو،
- گھُٽجي گھُٽجي ،سُڏڪا نڪتا،
- هانو ٻاري نه وڃ، ساهه ساڙي نه وڃ،
- ڏيئا ٻرن پيا، ٿو ڀانئيان هو اچي پيو،
- کُليل ھُن دريءَ مان، بجلي پئي چمڪي،
- اُهي گھوٽ موٽيا، اجھو ڪوٽ ڪرندا،
- اوهان جون جيڏيون، اُچيون ديوارون،
- بهار جو ڏس عجب زمانو، گُلاب ۾ ڪا سُرهاڻ ڪانهي،
- نه تون ٿي مڃين، نه دل ٿي مڃي،
- محفل ۾ تنهنجو اچڻ ايئن لڳو هو،
- اوهان جون اکيون، مٺيون باداميون، اسين سڄا ئي صحرا ستايل،
- تنهنجا سَڏَ سائين، اذانِ فَجر جيئن،
- دنيا جا سُخنور، ڏٺا سين، ٻڌا سين،
- جفائون اڳيئي، ستمگر ۽ مُجرم،
- هوا سُڻايا قصا اوهان جا،
- نه ڄاڻي نه ڄاڻي جيڪو پيار ماڻهو،
- ادائن تان قربان، نگاهن تان صدقي،
- هَلڻ هُن جو اهڙو، ببر شينهن جھڙو،
- اوهان جي ارڏي، ادا ٿي ماري،
- نقابن کان توبه، حجابن کان توبه،
- اوهان کي آهي جفا جي ڳولا،
- جذبا جوان ٿي ويا،
- ھر طرف ھيڏو حشر، ملڪ ميدان ڪربلا،
- هي قلم جيڪو لکي دل ۾ نه ڪَج،
- هي ته ڳالهيون سڀ پُراڻيون، انقلابي ڳالهه ڪَر،
- محبت جي غذا ڏيئي، جنهن خوب نپايو،
- گھٽيءَ گھٽيءَ ۾ گلاب پتيون، وڇائي ڇڏيم اوهين نه آيا،
- سنڌ به ساڳي سج به ساڳيو،
- ڪيئي ٺاهه ٺَڳن سان، ٺڳن ئي ٺَڳيو ٿئي،
- دشمن قوتون، متحد آهن
- تُنهنجي ظلمن ڪنان، هُو آ ڌاڙيل ٿيو،
- جُڳن کانپوءِ جوءَ منهنجي ۾ جاني جهوڌو جوان مليو،
- هن بگهڙن واري بستيءَ ۾، ڪو باغي بابو ڀاءَ اچي،
- اسان جا جذبا جوان جذبا، اوهان جون سوچون صفا ڪي پوڙهيون،
- هي پتيون گُلاب جون، يا لبڙا هِن جناب جا،
- اسان فرض واجب، سمجھي ادا ڪيو،
- روز ڄيرا ٻرن اوهان جي شهر ۾،
- هر پاسي هوڪا، تنهنجي حسن جا،
- چوٽيءَ جي چمڪار تي، هڪ با وِضو بيهي رهيو،
- ڇير جي ڇمڪار ٿَئي، ته لوڪ جاڳي پيو،
- پٿر ڪنهن به دشمن جو، ماري نه سگھيو،
- اسين نيهن ناتو نڀائي سگھون ٿا،
- ڇڏ مونکي مِٺا، ڏس پاڻ پرين،
- ڦٽن تي ڦٽڙا، ڦِٽن ڦُٽن پيا، دوا ۽ دارون ملڻ ئي مشڪل،
- هنيا اٿئي هزارين، تکا تير ڪيڏا،
- اسين روئون ٿا، کِلن ٿا ماڻهو،
- اسين دل لڳايون، لڳايون ته ڪنهن سان،
- واعدو وفا جو آيو ياد آيو،
- ڪاڪ، ڪوڪون ڪري، رات ساري رڙي،
- ٻيون خطائون ٿيون لکين، اهڙي خطا پهرين نه ٿي،
- ڪير سڻي سنسار جون ڳالهيون،
- ڪيڏا آهن پيارا ماڻهو،
- دل تي دردن جو آ ديرو،
- تنهنجي قدم قدم تي، سجدا هزار منهنجا،
- توبن دل ڪو چين نه سنڀري،
- مون تي يقين نه توکي، ماڻهن ڪنان پُڇي ڏس،
- ياد ايندا اٿم، ڏينهن ڏنگيندا اٿم،
- مطلب تائين، سائين سائين،
- سواءِ سڄڻ جي سڀئي سور راتيون،
- خوشين کي به ڀانڪر پائي ڏٺو اٿم،
- توکي ڏسڻ جو، نشو ٿي ويو آ،
- ڳالهه تو جا ڪئي، ڳالهه واهجي ٺهي،
- سڄڻ ساٿ تنهنجو ڪڏهن ڪونه ڇڏبو،
- مونکان جواني ۽ جوڀن کسي ويا،
- رنگ وَ بوءِ ڪونه رهيا، آ چمن روئي ڏنو،
- جھٽ پٽ جيءُ تو ڇڏيو جهوري، ڇا ٿو ڀائين بخش ٿيندين!؟
- نظم / گيت
- پِٽيا پرائي پٽ جا.......
- صداءِ سنڌ
- آ منوا مُرڪي ملڻ جي وَهي
- اوهان سان وڙهبو
- آئون لکندس اڃا
- پوءِ ٺلهو ٿو جيئان
- رات ڪاري اڃا.....
- سدا جيءُ سنڌڙي منهنجي ماءُ
- لکي نه سگھندس لکي نه سگھندس.....
- سٻاجھڙا سنڌي اُٿو......
- سَچارن جي ڌرتي....
- 4 مارچ جي حوالي سان....
- هيءِ سجاول آ، هيءِ سجاول آ......
- اڙي او وڏيرا......
- پاڻي پوءِ پاڻهي ٿي پئي........
- چنڊ ڪارو ٿيو.....
- نثري نظم...
- تون ٻاهر نه وڃ......
- سُهڻي سنڌ جي صورت هڪ پاسي....
- سڏايان ٿو سنڌي....
- سانول ياد ستائي ٿي......
- سا گھٽي منهنجي دلبر سندي ٿا چون......
- صداءِ حق بلند ڪري......
- پنڊي تو تي آهي ميار.......
- الوداع.......
- وايون
- پنهنجا سي ئي پنڌ
- سانولڙا
- ڏينهن اچي ويا
- گيت ڪنهن تي لکان
- پوءِ اڌ ٿي مران
- نڪري آ.......
- آئي مند ملهار
- ڇو ٿي دل لڳائي......
- بيت
- اوکيون ڪڍ آڙاهه مان، اي عربي آقا،
- صبر ۽ شُڪر کي ڪنديس ڪُڄاڙو،
- آس انهيءَ آسري، جيڏيون ٿيو جيئڻ،
- جيڪي جيءَ جُڙيوم، سو ڪنان قلب قريب،
- متان وسين مينهن، پريتم آهي پنڌ ۾،
- اُها گھڙي، اُهو پَل، وساريان وسري،
- جت تو مانگر ماريو، اُتي مَڇَ مِڙيا،
- بر ۾ وڻ هيڪڙو، پکي، پنجاهه سئو،
- ايءَ نه وَڙ سندوءِ، جي ڪوڙن ڪين ڪُڇين،
- هي ”حرامي ڍورو“، هوءَ ”ڪريڪ ڇاڻي“،
ٽوپيءَ اجرڪ وارا ماڻهو.
مکڻ ماکيءَ مصريءَ جھڙا،
مون کي مٺڙا سارا ماڻهو.
اک بادامي، لب گُلابي،
دل نه رهي تن ڌارا ماڻهو.
ڪابل، بابلَ، تائين مونکي،
ڪين گڏيا ان پارا ماڻهو.
جوڙ تنهين جو ڪهڙو جوڙيان،
”نفيس“ سڀ ستارا ماڻهو.
*