جفائون اڳيئي، ستمگر ۽ مُجرم،
اسان کي ته تنهنجي، وفائن رُلايو.
انهي ڏينهن تَتي کان شڪايت نه مون کي،
اسان کي ته ٿڌڙي، هوائن رُلايو.
۽ خارن جي شڪوه، هر ڪو ڪري ٿو،
مگر يار مونکي گُلابن رُلايو.
شبابن، شرابن، بگاڙيو نه منهنجو،
اسان هار کاڌي، نگاهن رُلايو.
اڙي جلوه گر! رحم ڪَر، رحم ڪَر،
مڃان ڪيئن ته، مونکي پراون رُلايو.
اوهان جي اُماڻيا ، ٻڌي ٿِيس حيران،
تنهنجي يار نِياپن، نِرالن رُلايو.
گناهن نه مون کي، دوزخ عطا ڪئي،
اسان کي سراسر، ثوابن رُلايو.
”نفيس“ نيڻ پنهنجا پياسا رهجي ويا،
ڪُنڊ ڪُنڊ تي قائم، ڪَربَلائن رُلايو.
*