وري بدنظر جي، نظر ٿي وياسين،
زماني جي اک ۾، ڪٽر ٿي وياسين.
راههِ وَفا تي هلندي ئي هلندي،
تنها مسافر، مگر ٿي وياسين.
ٽشو پيپر سان، اُگهي بس ڦٽو ڪئين،
چهري سندس جو، پگهر ٿي وياسين.
رياضت، عبادت ڄڻ ئي اجائي،
پنهنجي شهر ۾، دربدر ٿي وياسين.
اشارو جتي ٿيو، اُتي ئي رهياسين،
لڳل دنگ جو ڄڻ، پٿر ٿي وياسين.
سدا ديپ دل جا ٻاري رکياسين،
الائي ڇو انڌيري اندر ٿي وياسين.
هونئن ته هڪ ذرڙو هئاسين ”نفيس“،
سندس نانءُ سان گڏ امر ٿي وياسين.
*