ياد ايندا اٿم، ڏينهن ڏنگيندا اٿم،
خيال تنهنجا پرين، بس وڍيندا اٿم.
ڪاش! تون ايئن ملين، جيئن ٻين کي ملين،
گس گھٽيون تو سواءِ، گھر گھٽيندا اٿم.
مان ڀي انسان آن، ٿو جيئڻ چاهيان،
سور تنهنجا سڄڻ سڀ سٽيندا اٿم.
بت سڄو ٿو ڏڪي، لڱ ڪانڍارجن،
ايئن جواني صنم، ڏک ڏنڀيندا اٿم.
شل! هتي ايئن اچين، جيئن هُتي آئين تون،
ڪانوَ ڪانءَ ڪانءَ ڪري، ڏڍ ڏيندا اٿم.
تون جيئن شل سدا، ”نفيس“ تنهنجي ڪري،
هٿ مٿي ٻئي کڻي، لَبَ ٻوليندا اٿم.
*