بهار جو ڏس عجب زمانو، گُلاب ۾ ڪا سُرهاڻ ڪانهي،
ڪَليون به آهن سڀئي ڪوماڻيل، اڳوڻي تن ۾ لالاڻ ڪانهي.
سي راتيون رهزن لڳن ٿيون ساڳيون، جنين ۾ جھرمٽ تارن سندي هُئي،
جَوان چَنڊ جي ڏسو حقيقتَ، رهي منجھس ڪا چانڊاڻ ڪانهي.
اوهين به ساڳيا، اسين به ساڳيا، ۽ وقت ساڳيو هلي چلي پيو،
مَري چُڪا هِن احساس پنهنجا، ڪنهن کي به ڪنهن جي ڪا ڪاڻ ڪانهي.
ڪي گُل ڇَڻيا، ڪي گُل پَٽيا، ۽ مالهي آهي اڃا به غافل،
سلا به سارا ويا لَتاڙي، مگر اُنهيءَ کي ڪا ڄاڻ ڪانهي.
اهو پاسيرو لنگھي ويو ماڻهو، لڳي ٿو سُهڻو اسان جو آهي،
ڏسو ڪٿي مان ڀليو ته ناهيان، ڏسو انهيءَ کي هو پاڻ ڪانهي.
”نفيس“ سُڏڪا سڄي حياتي، ۽ سينا پنهنجا هميشه ڪربل،
لڳي ٿو بستي يزيد جي آ، هتي حُسيني اهڃاڻ ڪانهي.
*