پٿر ڪنهن به دشمن جو، ماري نه سگھيو،
گُلابن سان ماري هليو ويو ڪو سُهڻو.
۽ دوزخ دنيا جيءَ، ڪجھه نه بگاڙيو،
جَلون سان ڳاري، هليو ويو ڪو سُهڻو.
ارادن کي اُنهيءَ جي سمجھي نه سگھيس،
ٿورو بيهي ، نهاري هليو ويو ڪو سُهڻو.
۽ رخسار تي، تن وارن جو چُميون،
هٿ سان سنواري، هليو ويو ڪو سُهڻو.
هٿڙن تي هن جي مهنديءَ جا زيورَ،
ڏيکاري اُلاري، هليو ويو ڪو سُهڻو.
اُلجهن ۾ آهيون، اڄ ڀي ”نفيس“!
بزم ۾ بيهاري هليو ويو ڪو سُهڻو.
*