سواءِ سڄڻ جي سڀئي سور راتيون،
غَمن سان ٿيون گُذرن ڀرپور راتيون.
اُهي چنڊ تارا آهن، ساکي اسان جا،
پيا بس ته ڪاٽيون مٺا مُورِ راتيون.
ڇنڻ ئي سکيو هو، ڳنڍي ڪونه سگھيو،
ڪڏهن راس آيون، نه منظور راتيون.
اچڻ جي عنايت ڪريو ڪا اسانتي،
ڏسو ڪيئن ٿيون گُذرن مذڪور راتيون.
پٿر جي دنيا ۾، پٿر جو مُجسم
”نفيس“ ڇو ڪرين ٿو، تون مفرور راتيون.
*