ڪيڏا پاڪ جذبا ۽ رشتا ٻڏي ويا،
نشيلي نگاهن جا نخرا ٻڏي ويا.
سنجھي کان سحر تائين،سُرڪون شرابي،
پيتيون سين جتي، سي ٺڪاڻا ٻڏي ويا.
رُڳو ڳوٺ بستيون ، ٻڏيون ڪونه آهن،
قصا ڪئين نوان ۽ پراڻا ٻڏي ويا.
ڌڻ جو ڌڻي ڏِس، ڇڏي ڌڻ ڀڄي ويو،
رڍون، ٻڪريون، گهيٽا ۽ ڇيلا ٻڏي ويا.
خالي کيت ٻارا، ناهن تو اُجاڙيا،
اچي ڏِس اکين سان ته ڇا ڇا ٻڏي ويا.
فقط هڪڙي ”جينا“ کاڌيون ڪونه گوليون،
مئيون ڪئين جينائون ۽ جمڙا ٻڏي ويا.
ڏسي شهر ثابت، چيائون ڪاوڙ مان،
هي ڪيئن بچي ويو ٻيا پاسا ٻڏي ويا.
هو وطن جا پرست ۽ ڌرتيءَ پڄاري،
پنهنجا پيالي ڀائي، جيالا ٻڏي ويا.
اسان جو وڏيرو، اڃا آ آرامي،
پٺيان ڳوٺ جا سڀ رستا ٻڏي ويا.
حڪومت کان امداد آيو گھڻو پر،
ويو سڀ وڏي گھر ۽ ٽالا ٻڏي ويا.
وطن ڪارڊ لاءِ، ڌڪا کائي پهتا،
چيائون، اوهان جا نالا ٻڏي ويا.
انڌيرو انڌيرو رُڳو هت انڌيرو،
لڪي چنڊ ويو ۽ تارا ٻڏي ويا.
رهيو هڪڙو نالي، ”نوتڪ“ شهر ۾،
چون ٿا ته ان جا به گماشتا ٻڏي ويا.
هُئي آفت الاهي، يا هٿ جي ڪا بازي،
”نفيس“ پنهنجا سارا، اُجالا ٻڏي ويا.
ها جولاءِ، آگسٽ، ويهه سئو ڏهين ۾،
اسان جا سمورا، وسيلا ٻڏي ويا.
*
(آگسٽ 2010 ۾ سنڌ ۾ آيل مها ٻوڏ جي پسمنظر ۾)