ڏيهه ڏکارو ڏسي ماءَ پياري نه روءُ،
ماڻهو، ماڻهوءَ سندو آ شڪاري نه روءُ.
وَرَ وِڇڙي ويا، گَھرَ پَٽجَن پِيا،
قهر واري هتي، رات ڪاري نه روءُ.
رات پِڻ ريههَ ٻُڌم، هُن رهزن ڪنان،
سنڌ سُڏڪا ڀري ايئن سوڀاري نه روءُ.
هُن گھٽيءَ ۾ گھُٽيو، گھوٽ تنهنجو وَني،
اي وَني! او وني! سيڄ واري نه روءُ.
عصمتن جو هتي، روز واپار ٿئي،
هاءِ آنهون ڀري ڌيءَ ڪنواري نه روءُ.
هيءَ بازار آ، ڇا ڇا ٿو ڏِسين؟
ٿِيو ضمير اڄ، شيءِ بازاري نه روءُ.
نِيرَ واهي ”نفيس“ ڪير آهي جو پُڇي،
لُڙڪ واهڻ هتي، کل خُواري نه روءُ.
*