ڪيئي ٺاهه ٺَڳن سان، ٺڳن ئي ٺَڳيو ٿئي،
اسان کي اُنهن سان، ڀلا ڇو گڏيو ٿئي.
لاکيڻي پُٽن جي لهوءَ جا جي پياسا،
بيهاري پنهنجي ۾ انهن کي اڏيو ٿئي.
صفا جھُور پوڙهو، آ بابو اسان جو،
ڇو ڌاڙيل تنهن کي، سڏيو ٿئي سڏيو ٿئي.
ضمير مرندئي ڪڏهن ڪونه سوچيم،
انهن ئي اعمالن اباڻن ٿڏيو ٿئي.
اسان سان اوهان جي عظمت وڌي هُئي،
اسان کي ڇڏيو تو، اسان پِڻ ڇڏيو ٿئي.
اسين سڀ موچارا ۽ ضمير وارا،
اسان جھان پنهنجو، نئون اڄ اڏيو ٿئي.
ها نوڙت ڪجي پَرَ، نادان سان ڪيئن،
”نفيس“ هڪ نٿو چئي، زماني ننديو ٿئي.
*