گُلن سان محبت، ڪرڻ وارا ڀونئرا،
آهي چند گھڙيون، خوشبوءَ گُلن ۾.
هوا آهي آندو نياپو خزان جو،
وجھين ڇو ٿو ڄاڻي، جندڙي غمن ۾.
مڃان ٿو اوهان کي ڏُکي ڳالهه لڳندي،
حُجت يار ڪهڙي، قضا جي ڪمن ۾.
وَري بهار ايندي، وَري گُل ٽڙندا،
وَري پوپَٽن سان، ورجانءَ وطن ۾.
ڏسي يار چڙين چتوئن جو پِٽڪو،
هو مالهيءَ کي ڳوڙها، اچي ويا اکين ۾.
اُميدن تي جيئندا، رهيا هون ”نفيس“
جشن بهاران ٿيندو، هن چمن ۾.
*