5. مهيسر جي مُرڪَ (سگھڙ عبدالرحمٰن مهيسر جو ڪتاب)
ڪتاب کي هيٺين (9) بابن ۾ ورهايو ويو آهي.
1. حمد و ثنا ساراهه، 2. نصيحت ۽ دانائي، 3. سڪ ۽ سوز محبت جو مذڪور، 4. ياري، 5.خوش طبعيءَ وارو خيال، 6. مهل موقعي جا بيت، 7. ڪچهري، 8. غزل بيت ۽ ڪافيون، 9. ضميمو.
هتي ڪتاب مان چونڊ ڏجي ٿي؛
سڪ ۽ سوز ۾محبت جو مذڪور
(1)
ساري سڄڻ يار کي، منهنجي اکين آندو آبُ،
عجيب لاءِ عبدالرحمٰن چوي، رڳون ٿيون ربابُ،
عشق جي آڙاهه جو، تکيرو آ تابُ،
جيرا جگر بڪيون، ٿو نهوڙي نوابُ،
سارو بدن سڙي صفا، ڪُلئي ٿيو ڪبابُ،
برهه وارو بابُ، پرينءَ پاڻ پڙهائيو،
(2)
ساري سڄڻ يار کي، ٿا نيڻ وهن نارا،
روڪجن ڪين روئڻ کان ڪيم حيلا هزارا،
اوٿر ڪري اُٿلي پيون، سانوڻ سيارا،
سُکُ سمهڻ تن ويو، ڪُلئي قرارا،
آهن برهه جا بارا، اوکا عبدالرحمٰن چوي،
(3)
ساري سڄڻ يار کي، روئي ڪيم رنگَ،
پلپل پڪارون پرينءَ کي، ڪن عضوا ڪلئي انگَ،
صَبا وڃي سيگهه ۾، ڏي نياپا نسنگَ،
ته تُنهنجي وِرهه وڌا ونگَ، آهن اندر ۾عبدالرحمٰن چوي.
واقعاتي بيت
اريگيشن اسڪارپ خيرپور وارا
ٽيوب ويل C-41 ٻن سالن کان وٺي خراب ٿي پيو ۽ ٽرانسفارمر سڙي ويو، تنهن کان پوءِ اُن وقت S.D.O ٻيو سامان به ٽيوب ويل مان ڪڍرائي کڻي ويو. جڏهن ربيع 2000ع ۾ پاڻيءَ جي کوٽ ٿي ته ٽيوب ويل سب ڊويزن جي آفيسر نصير پنجابيءِ سان ملڻ ٿيو، جنهن چيو ته انجنيئر صاحب سان خيرپور ۾ وڃي ملو، اُهو مسئلو حل ڪندو تنهن کان پوءِ مسٽر منظور حسين پنهيار انجنيئر سان آفيس ۾ وڃي مليس. انهيءَ زوردار نوٽ S.D.O گمبٽ ڏي لکي ڏنو ۽ ساڻس فون تي به ڳالهايائين ته هفتي اندر ٽيوب ويل هلائي ڏيو. پوءِ روزانو انجنيئر صاحب سان آفيس ۾ ملڻ لاءِ خيرپور وڃڻ پيو ٿئي ۽ اُتان وري گمبٽ S.D.O آفيس ۾ روزانو حاضريون. آخر مهيني کان پوءِ S.D.O گمبٽ جي آفيس ۾اُتي بيت ٺاهي انجنيئر صاحب کي فون تي خيرپور ٻڌايم ته چيائين فقير رحم رحم پوءِ S.D.O سان ڳالهايائين جنهن چيو ته ٽرانسفارمر به اوهان پنهنجي مدد پاڻ تحت ٺهرايو آهي، هاڻي ڊي فٽنگ جو خرچ به اوهان کاتيدار ڀريو ۽ واپڊا وارن کان ٺهرائي ڏيو ته هلائي ڏيون. آخر مجبوراً اسان اُهو ڪم ڪيو، تڏهن ٽيوب ويل هلائي ڏنائون.
بيت
مولى سمجهاءِ مالڪ تون، اصل اسڪارپ وارن کي،
رُلائي ماڻهن جو رت ڪڍن ٿا، هَر جي ڪن هزارن کي،
آسرا اڄ صبحاڻي جا، ملن پيا مون پارن کي،
ٽپڙ وڪڻن ٽيوب ويلن جا، ڪهڙيون يار ميارون يارن کي،
چانهه جو چُڪو پيارين پيا، پرت وارن پيارن کي،
ڏوڪڙ سواءِ ڏهاڙي هلائين، اک جي ته اشارن کي،
احساس ڏاڍو عوام جو، وڏو آهي ويچارن کي،
اوورسيئر، ايس ڊي او، انجنيئر ڇاڪن چورن چوڪيدارن کي،
اُهي به انهن جا ئي آهن، ڇا مٺڙا ڪندا ميارن کي،
ادريس راجپوت آنيسٽ چوان، يا سيڪريٽري سارن کي،
منظور صاحب ملڻو جهلڻو، ٻي پارت ڪرايان پنهيارن کي،
آبپاشي نظام ابتو ٿي ويو، ڀؤ ناهي ڪو ڀلارن کي،
پهرين تاريخ پگهار جو پئسو، ملي ملازمن ماهوارن کي،
ڊپ ڊيوٽيءَ جو ڪونهي ڪنهن کي، ٿين سفارشون سونهارن کي،
سو ظلم جو پئسو ظاهر ڏين ٿا، ٻچن پنهنجن ٻارن کي،
حلال روزي هر ڪو ڪمائي، اهڙو آ آرڊر عملدارن کي،
سي حڪم هلندا هيڻن تي، ڇا ڪندا شاهوڪارن کي،
پر ڪرسي بچائين پيا ڪامورا ، نه بُرو چَون بيلدارن کي،
مُلڪ سان مُنهن ڪير ڏيندو، ڏسو اوندهه انڌوڪارن کي،
الله سمجهائي عبدالرحمٰن چوي، رشوتي رياڪارن کي،
سمجهي سگهيس ڪونڪو، تن جي ڄار وڌل ڄارن کي،
صلاح منهنجي سُهڻي آهي مٺڙن مٺڙن مارن کي،
ته دانهن جو نيٺ داد ٿيندو، پرور ٻڌندو پڪارن کي،
باقي خاص هِن کاتي وارن کي، مُنهن نه پئجو ملڪ ۾.