36) ممتاز امين سنياسي
عشق جي موضوع تي سندس هڪ ڊگهو بيت هيٺ ڏجي ٿو.
عشق برابر ناهي عقل
اؤکي چاڙهي عشق جي ڪجهه اڳتي هل،
اڳتي هل، اڳتي هل.
عشق ڪري وِيو بلاول بانگو
ڪين ڪيائين سر جو سانگو
نيهن نهوڙي ڪيو نانگو
ڇُري هٿ ۾ وير نه وانگو
آذان ڪري ڪيئن ڪم اڙانگو
ڪيو پنهنجي ڄڀَ سان خان خلل،
هيان نانگ صديق سچي کي ڏنگ
ڪينَ ڪيائين پوئتي ٽنگ
تيز لڳس پئي تير تفنگ
ٻهڳڻ خاطر ٻيڻان ٻنگ
زهر بلاجو زوريءَ زنگ
جانب خاطر ڪيائين جهل،
اُحد جي جنگ ۾ ڍال کُسي وئي
ڍال جي عيوض ڍال اچي وئي
سعيد معاذ جي جان اچي ئي
جنگ زبر جي زور مچي وئي
سهڻي نبيءَ جي جان بچي وئي
ٿيو ڏند شهيد پياري پنهل،
رک عشق سليمان فارس وارو
توريت ۾ ڏٺو جنهن نام پيارو
سهڻو محمد سائين سوڀارو
پڙهندي پڙهندي رکيائين آرو
جنهن کي ڪيو ٿي شيهن شڪارو
اُتي آيس حيدر ڏئي ته هڪل،
ڏس ڪيئن ڪمائيو عشق خليل
جنهن کي چيو ٿي رَبَ جليل
پُٽ کي ڪئي هُئي پيءُ اپيل
هائو هڪدم ڪئي اسماعيل
جهٽ پَٽ ٿي ويا دور دليل
مانجهي نه مڙيا تنهن مهل،
عشق ايوب نبيءَ جان ڪر تون
اِئين جانِ ڏُکن سان ڀر تون
مال اولاد صدقي ڪر تون
صد مان سختيون سر تي سهه تون
نه ڪنهن کان ماني پاڻي گُهر تون
ڏئي جان جوکي ۾ رَهُه جهنگل،
ڪٿي ويڄ ۽ ڪٿي قاضي
بلڪل ڪئي ٿي بُرن بازي
راه اُنهيءَ ۾ ٿي پيا راضي
ڪيئن بڻيان ڏس قيدي نمازي
هوڏهون هَڪلَ آئي تازي
زنده ڪيائون مرور مُئل،
ڪٿي نڀائيو نينهن سجاد
ڪيئن پڙهائيس نينهن نماز
ڪٿي قابو ڪٿي آ راز
ڪٿئون آيو ڪيئن آواز
نرمل ڪري نرتئون ناز
نينهن نڀايائين پڙهي نفل،
نيزن تي به نينهن نڀائن
سِرِ پنهنجي تي شينهن نپائن
لئون عشق سان پنهنجي لائن
نه پوئتي ڪڏهن به پير هٽائن
اکيون عشق سان سامهون اڙائن
عشق ڪري ويا مُحبَ مِٺل،
محبت جو ميدان ڏسن پيا
راڻا سياڻا گهوٽ ڪُسن پيا
ننڍڙا وڏڙا جوان لڇن پيا
عشق اکين سان اُتي ڏسن پيا
هاعشق سان راضي ڪين رُسن پيا
عشق جي ٻئي کي ناهي ڪَلَ
ڪي راڄَ ڇڏي ويا پنهنجا راڻا
جن سان محبت ڪيا ٿي ماڻا
ڪن کي پيڙي ويا هن گهاڻا
جن کي ڏنا ها ماءُ اولاڻا
ٿاڪ ڇڏي ويا پنهنجا ٿاڻا
عشق نه تن تي ڪئي ڪهل،
عشق جو آهي روپُ نه رنگ
عشق جو آهي اُلٽو اَنگ
عشق وجهي ٿو واري ونگ
عشق بڻائي مَستُ ملنگ
عشق نچائي ڪري نسنگ
عشق وڄائي تيز طبَلَ،
عشق بَرَن ۾ ڪري بهاريون
عشق جون آهن تيزُ تراريون
عشق کڻائي سر تي خواريون
عشق وسائي تتلَ واريون
عشق نچائي نازڪ ناريون
عشق ڏياري بيحد بُلَ،
عشق ترازن جي آ وچ ۾
عشق بازارن جي آ وچ ۾
عشق نظارن جي آ وچ ۾
عشق هزارن جي آ وچ ۾
عشق ڪفارن جي آ وچ ۾
جتي ڪُسن پيا جوان جَبَلَ،
عشق روئاري راڻيون روليون
عشق وارن جون ٻُڌجن ٻوليون
عشق ڪيون ڪيئي خالي جهوليون
عشق جون آهن هر جاءِ هوليون
عشق جون پڙهجن پيون پروليون
عشق جا آهن هر هنڌ هُلَ،
عشق جي خواري سِرتي کڻ
عشق جا طعنا مهڻا سُڻ
توکي ملندا تون نه هڻ
عشق ته ڏيندئي ڪونه سمهڻ
عشق ته ڏيندئي ڪونه گهمڻ
اٿئي عشق جا باري بار اَٽَلَ،
عشق جو آدم آهي گهر
عشق ديرو دل اندر
عشق ٿو کائي جان جگر
عشق چڙهائي سوليءَ سِرُ
عشق رلائي جهنگ ۽ جهر
عشق نه ڪنهن تي ڪري ڪهل،
عشق سنياسي سؤلو ناهي،
عشق ۾ رنج ۽ رولو آهي،
عشق اڻانگو اؤلو آهي،
عشق نه ڪنهنجو گولو آهي،
عشق نه ماسو تولو آهي،
عشق گنوايا جوان جَبَل.