21. رمزون رحمت الله جون (عاجز رحمت الله لاشاريءَ جو ڪتاب)
”هن ڪتاب ۾ هن سگهڙ حمد، نعت، سينگار سان گڏ پاڻ سڳورن جي چئني صحابن متعلق الڳ الڳ اظهار ڪري لوڪ ادب شاعريءَ جي ڪتاب کي چار چنڊ لڳايا آهن. ان کان اڳ معراج نامي ۾ ٽيهه اکريءَ دوران سڄو سفر بيان ڪري سنڌ جي اڳوڻن سگهڙن ۽ شاعرن جي روايت ۽ طبع کي نئين سر قائم ڪيو آهي. هيءُ سگهڙ پنهنجي مرشد جي شان ۾ شعر لکڻ ۾ عام سگهڙ شاعرن کان اڳڀرو نظر اچي ٿو. هيءُ سگهڙ سنڌ جي عظيم ۽ روحاني اڳواڻ محمد طاهر عباسي عرف سڄڻ سائين مدظله العالي جي عقيدت مندن ۾ سٺو ۽ سهڻو شاعر ثابت ٿيو آهي. منقبت ۾ به شان لکندي هن سگهڙ طريقت کي مدنظر رکي ترتيب وار شعر لکيا آهن. عشق جي داستانن ۾ عام سگهڙ شاعرن ست سريءَ کي وڌيڪ ترجيح ڏني آهي. پر هن سگهڙ ان تجنيس کان اڃان به زياده ۽ حقيقي عاشقن جو ذڪر لکي نواڻ پيش ڪئي آهي. ڏور بيت ۾ ابتدا کان وٺي سوا لک ۽ پنجتن پاڪ تي عام سگهڙن بيت لکيا پر هن سگهڙ منقبت ۽ سر سهڻيءَ ۾ ڏور لکي ادب جي تجنيس ۾ اضافو آندو آهي. هن سگهڙ جون نظرون معاشري ۾ کڄڻ تي ڪڙو سچ لکي سچائيءَ جو سچو ثبوت پيش ڪيو آهي. آخر ۾ ڏنل ڪافيون ۽ ڪلام به سهڻي سٽاءَ ۾ سموهيل آهن.
اڃان نوجوان آهي اميد ته اڳتي هلي سگهڙ پائيءَ توڙي شاعريءَ ۾ وڏي گن وارو ثابت ٿيندو ۽ اڳتي هلي ايندڙ نسل کي اهڙا کوڙ ڪتاب ارپيندو“.
ڪتاب ۾ استاد محمد ملوڪ عباسيءَ ۽ ٻين سگهڙن جون تصويرون به ڏنل آهن. ڪتاب جي تيرهين باب ”ڳالهيون ڳڻن وارن جون“ مان امڙ سانئڻ جي شان ۾ لکيل شعر ڏجن ٿا:
امڙ جا احسان
ٿلهه: امڙ جا احسان گهڻا هن، ٻُڌ ته توکي ٻڌايان
لکين ماڻهو دنيا ۾، ليڪن ماءُ جي مٽ نه ڀانيان
(1)
ڏکيو تولئه ڏيهه ۾ جاليئين، پيٽ ۾ ڏهه مهينا پاليئين
سورن ۾ به ته توکي سنڀاليئين ٻچا ٻانهي آهيان
(2)
سيجن تي پئي توکي سمهاري، روئين ته کڻي کير پياري
راتڙيون جاڳي سج اڀاري، توتي نه سهي تايان
(3)
توکي بخار بدن ۾ ٿي پئي، امڙ جو آرام ڦٽي پئي
تون ناخوش ته جيجل جي لئه، سورن گهڙيان سوايان
(4)
لٽا تنهنجا خراب به ڌوئي، پائخانو پيشاب به ڌوئي
چوي ته صدقو ٻچا توکي، پيار ڏئي پرچايان
(5)
ڏک ڏٺائين هُئين تون ننڍڙو،آخر پيرين ڪيئي پنڌڙو
ٻاتڙا ٻول ٻڌي پئي چوي، آءٌ ته گهوري آهيان
(6)
توسان جي ڪو ٻار وڙهي پيو، جيجل جو تڏ هنيانءُ ڏري پيو
مهڙ به توڏي تڏ به تو ڏان، ورنديون ڏيئي ورجايان
(7)
لڳين ٿو جڏ صحيح ڳالهائڻ، موڪلي ٿي تعليم پڙهائڻ
قاري حافظ عالم ٿين شل، توکي پڳ ٻڌايان
(8)
ڪنهن ته رکي آس اها ير، منهنجو پٽ ٿيندو آفيسر
لکين اهڙيون اميدون رکي، دل کي ڏيئي دلجايان
(9)
پاس ڪرائي توکي پڙهايو، پو ته ڪري ٿي وهانوَ جو سايو
گل ٻچي کي گهوٽ بڻائي، پنهنجن مان پرڻايان
(10)
وٺي وني جڏ ايندو آن گهر، پوءِ تنهنجي اولاد جو فڪر
يا رب ٻچو اولادي ڪر، اهي ڪري التجايان
(11)
مڃڻو رب رسول بيشڪ، تن کان پوءِ ته ماءُ جو آ حق
مٺڙي ماءُ جي پيرن هيٺان، جنت جون ٿي جايان
(12)
اڄ به سکيا ڏسان ٿو آئون، جن کي جيجل ڪيون دعائون
دين دنيا ۾ کٽي ويا سي، ٿين سڀ سڻايان
(13)
مون کي به ماءُ دعا ڪئي ظاهر، ٿيس شاهه مديني جو شاعر
نه ته هزار ڪلام مجازي، ٺاهي پيو مان ڳايان
(14)
دعا جي صدقي هتڙي هاڻي، ”لاشاريءَ“ کي لوڪ سڃاڻي
رحمت جا هي کوڙ خزانا، لکي پيو ڇپرايان