30) امام ڏنو مهراڻي
هو سگهڙائپ جي سموري فن تي مهارت رکي ٿو. پاڻ 1955ع ۾ ڄائو. پيٽ گذر لاءِ درزڪو ڪم ڪندو آهي. ريڊيي، ٽي ويءَ ۽ ثقافتي پروگرامن ۾ به حصو وٺندو رهي ٿو.
[b]التجا بارگاهه الاهيءَ ۾[/b]
اي منهنجا خدا ڪر معاف خطا، آهين بيشڪ بخشڻهار به تون
پنهنجي ساڻ ڪرم رک منهنجو ڀرم، اي ڍوليا ڍڪڻ هار به تون
بدڪار آهيان بيڪار آهيان، ستر ڪر ستار به تون
هٿ خالي کڻي چوان توکي ڌڻي، منهنجي پرورٻڌ پڪار به تون
هيڻي حال مٿان ڪر ڀال مٿان، پنهنجو ڪرم ڪجان ڪلتار به تون
ڪر مهر ڌڻي آ گهرج گهڻي، هي جڏڙو جيءُ جياربه تون
ٿو آهون ڪريان ۽ دانهون ڀريان، ڪر پوري مدد ڪار به تون
تنهنجي در تي هلي مون جهولي جهلي، ڏي گنج پنهنجي مان غفار به تون
ڪر فضل فضا پنهنجو فيض عطا، اي ڏيهن جا ڏاتار به تون
آهي راهه اَڻائي ڪر سهڻا سڻائي، ٿي سوال مددگار به تون
اي منهنجا مولا ڪر سانگ سولا، ڪل عالم جا آڌار به تون
ننگ پال ڌڻي لڄ پال ڌڻي، مخلوق سندا مهندار به تون
اي سهڻا ربّ ڏي علم ۽ ادب، آهين جوڙيندڙ جنسار به تون
پاڪستان جو اعلى شان ڪجان اي ملڪن جا مختيار به تون
سنڌ شاد رهي آباد رهي، سڄي سنڌڙيءَ کي سينگار به تون
مينهن وسن ٿڌڪار ٿين، ڪر گاهن جي گلزار به تون
مارو مال جيئن، خوشحال ٿين، ڪر ساڻيهه منجهه سڪار به تون
ڏک ڏهنج ٿين سک سهنج ٿين، لاهه سور سارا سرڪار به تون
هيءُ امام ڏنو آ ڇورو ڇنو، محبوب جو ڏيهه ڏيکار به تون
حر مين چمان رين چمان، او مولا مٺا منٺار به تون
هيءَ منهنجي دعا منظور ڪجان، صدقي سخي سردار به تون
ڏي قلب منهنجي کي قرار به تون، هر رات به تون هر وار به تون
[b]نصيحت جا بيت[/b]
انسان پنهنجي علم ۾ ٿو اها ڳالهه ڳڻي
سائين سگهه ڏني آ قادر منجهه ڪڻي
ڇٽي ٻج ٻنيءَ ۾ ٿو مٿان هر هڻي
قادر جي قدرت سان ٿي ڌرتي ماءُ ڄڻي
سلو اهو سائو ٿئي، بِلي ساڻ بڻي
وڌي جڏهن وڏو ٿئي، وه وا پيو وڻي
پچي جڏهن پوک پئي، لحظي منجهه لڻي
ڪڻي مان ڪيچ ٿين، پيو کرار کڻي
مانجهي مرد مڻي، پيو اپائي ان امام ڏنو چئي
الله ڪيو اعلى آ، عقل مند انسان
اشرف المخلوقات جو، مالڪ ڏنس مان
عقل علم عطا ڪيس، مالڪ مهربان
نفعي ۽ نقصان ڏي ٿو، ڌري پنهنجو ڌيان
ڪل نفس ذائقة الموت جو ڪيو فائق آ فرمان
ڪر عبات الله جي، راضي ڪر رحمان
محشر جي ميدان، پيو مرڪندين مهراڻي چئي.
جيڪو ڪرڻو اٿئي هت ڪر، اٿئي پرور جو پيغام
ويل وقت وري نه ايندو، پڙهي ڏس قادر جو ڪلام
محنت ڪر تون مرد ٿي، اٿي صبح شام
ويهڻ ڇڏ وساري، ڪر نيڻن ننڊ حرام
تندي تڪبر تما ٿيئي خلل آهن خام
حسد هوڏ هستي تڙي ڇڏ تمام
گلا غيبت گار اصول ناهي اسلام
نڀاگي انهيءَ نفس کي، ڏي لاهوتي ته لغام
آيا ٽيهه نه ٽار پڙهه نماز جنهن جو نام
آخر هلڻو پوندءِ اتي، جتي مڙني جو مقام
آڏو عربي امام، اجهو اٿئي امام ڏنو چوي.
جيڪو ڪرڻو اٿئي هت ڪر، متان وڃي ويل ٽري
جيڪا، گهڙي جهان ۾، ضايع ڪر نه ذري
هيءُ جهان فاني آ وڃبو نيٺ مري
اتئون امام ڏنو چوي ايندين ڪونه وري
اُٿي اور الف سان، چاهت ساڻ چري
پنجئي وقت نماز جا پڙهه ضايع ڪر نه ذري
پريت رک پنجن سان کولي دل دري
ويندين تار تري، محبت سان مهراڻي چوي.