20. مولود ۽ مداحون (عاجز رحمت الله لاشاريءَ جو ڪتاب)
ڪلام گهڻي ڀاڱي طرزن تي ڏنوويو آهي ته جيئن ڳائڻ ۾ سولو ٿئي، ڪجهه شعرن لاءِ فوٽ نوٽ ۾ تخليق جي تاريخ ۽ لاڳاپيل ڳالهه به لکي وئي آهي.
طرز تي شعر لکڻ ڪو ڏوهه ته ناهي پر عام گانن جي ڌنن تي خاص ڪري مولود ۽ مداحون نه لکجن ته بهتر. ڇاڪاڻ ته عام گاني جو ٻڌندڙ جي ذهن ۾ هڪ الڳ تاثر هوندو آهي، جڏهن ته حمد، مولود ۽ مداح جي ٻي حيثيت آهي. هن ڪتاب مان مولودن ۽ مداحن جي نامياري شاعر حاجي غلام نبي مهيسر ۽ شهيد راڻيءَ جي ياد ۾ ٺاهيل شاعري ڏجي ٿي؛
سنڌ جي حيات شاعر ۽ مداحي حاجي غلام نبي مهيسر جي ياد ۾
طرز: رک محبت محبوبن سان
محبوب ڪريمَ جو پيارو، ثنا خوان هُو ميهڙ وارو،
مهيسر، سنڌ جي مداحِيُن جو سرواڻ هو.
جنهن حمد هزارين ڳايا ۽ شعر لکين پڻ ٺاهيا،
پڙهي نعت ڪيائين گذارو- مهيسر.
ٿر ڪاڇو، لاڙ گهميائين، وڃي چائٺ پاڪ چميائين،
آيو ڏسي نبي سونهارو- مهيسر.
جنهن ميهڙ پنهنجي تڪ کي، ليمي، جانڻ، عبدالحق کي،
مشهور ڪيو آ يارو- مهيسر
ڪو موضوع ڪونه ڇڏيو جنهن، پُٽَ نالي مٺي کي اڏيو جنهن،
ٿيو بخت انهيءَ جو ڀلارو- مهيسر.
ٽي درجا پڙهيل سو به اڳ ۾، هئو عشق سندس رَڳ رَڳ ۾،
رکيو نينهن جنهن هونيارو- مهيسر.
هيو ڏات ڌڻين ۾ ڏهيسر، چيو هر ڪنهن واهه- مهيسر،
هو غلام نبيءَ جو ستارو- مهيسر.
جنهن پهچي پيرين پيادل، وڃي ڏٺو مديني جو مُرسل،
ٿيو ثناگرن ۾ سوڀارو- مهيسر.
ڪيئي دعوائون ڪن ٿا پر، وري ٿيڻو ناهي مهيسر،
سوين شاعر ڪيو شمارو- مهيسر.
جنهن جي ڏيهه ۾ زندهه ڏات آ، سڏ مُئل نه اڄ به حيات آ،
هوندو مزار ۾ به متارو- مهيسر.
چوي ”لاشاري عاجز“ هاڻي، جنهن کي سنڌ سڄي ٿي سڃاڻي،
هيو لفظن جو هو ادارو- مهيسر.
سنڌ جي راڻي شهيد بينظير ڀٽو جي ياد ۾
سنڌ ڄائي، ڏئي جدائي، وئي ڀلاري بينظير،
ڀيڻ ڀائن کان جدا ٿي، وئي پياري بينظير،
قهر ڪُوفين جان ڪري هتڙي گُهرايائون به پاڻ،
ڌاريا ٿيا پنهنجا نه هي، ظلم ڪرايائون به پاڻ،
سي يزيدي سُک نه ڏسندا عُمر ساري بينظير،
سر ڏنو سوليءَ تي مُرڪي جنهن جي بابي ذوالفقار ،
جام حُسيني پي شهيد ٿيو شاهنواز آ شاهڪار،
ڪئي ٻنهي سان پاڻ آ پرور ستاري بينظير،
ڏس ڀلا ڪونڌر ڪراچيءَ ۾ ڪٺو ڪيئن مرتضى،
هَنئين سپاهين سامهون گولي خود ڏٺو هين مرتضى،
سنڌ سان ٿيا هيڏا هاڃا، زاري زاري بينظير،
ٿيو هو دشمن ورديءَ وارو منهنجي سهڻيءَ سنڌ جو،
ڪانءُ ڪارو خوار ٿيو هئو پوئلڳ ديوبند جو،
پادرن جي تو ڏني هئي جنهن کي خواري بينظير،
پيءُ ۽ گڏ ڀائرن سان جيئري آهُوءَ جهان ۾،
آ شهيدن جو هجڻ زنده لکيل قرآن ۾،
مرتبو تن کي عطا ڪيو آهي باري بينظير،
ڪربلا کان پوءِ آ تنهنجي شهادت شاندار،
هُوءَ وفا هُئي دين جي تنهنجو وطن سان هو پيار،
اڄ به آهن تنهنجي خاطر لڙڪ جاري بينظير،
ناهيان درٻاري ڪو شاعر، پوءِ خوشامد ڇو ڪيان،
پر لکڻ تن سُورهن تي فرض آ لکجي عيان،
درد ڏئي دل کي گهڻا وئي آ ”لاشاري“، بينظير،
آهي ”عاجز“ کي اهو افسوس دل اندر تمام،
ٿا ڏسڻ سنڌي گهرن اڄ تنهنجي دشمن جو انجام،
ڪيس تنهنجي جي نٿي ڇو پوئواري بينظير.