34) خليل الرحمٰن مهيسر
ٽيلي ويزن ڪراچي تي سنڌي پروگرامن ۾ شريڪ ٿيندو رهي ٿو. حضرت شاهه عبداللطيف ڀٽائي، قلندر لعل شهباز، سچل سرمست جي عرس وارين تقريبن جي موقعن تي سنڌ سگهڙ ڪانفرنسن ۾ سگهڙ پائيءَ جو فن پيش ڪري پاڻ ملهايو اٿس. خانداني طرح سگهڙ گهراڻي سان وابسته هجڻ ڪري گهڻو پرائيندو رهي ٿو. سگهڙائپ جي فن جو سندس والد عبدالرحمان مهيسر استاد آهي، جنهن جي تربيت هيٺ سگهڙ بڻيو. بيتن پڙهڻ وقت ٻڌندڙن کي ڏاڍو متاثر ڪري ٿو. سگهڙ پائي جا سهڻا بيت چيا اٿس.
(ڪتاب: حال حيات ضلعي خيرپور جا سگهڙ)
خليل الرحمٰن سچل سرمست جي عرس جي موقعي تي سچل يادگار ڪاميٽيءَ سان گڏجي سگهڙن جي ڪچهري سنڀاليندو آهي. ان کانسواءِ سگهڙن جي تنظيم ”سنڌ سگهڙ ادبي ڀلائي تنظيم“ جو مرڪزي صدر پڻ آهي.
ڳجهارت ”مارئي“
ڏيڻي: ذات ڇڏينديس سومرا نرنانءُ مارن جي
ذات= ناپر+ نا+پر، نرنانءُ= مٺا+ مٺن
ڀڃڻي: ناپر (پرنه) ڇڏينديس سومرا مِٺن مارن جي
[b]ڳجهارت” سُر راءِ ڏياچ“ [/b]
ڏيڻي: مال جو شهر ۾ پيو جڏهن نالي ڪاٺ جونيو
مال= راڙو+ شهر= جهوناڳڙهه+ نالو= ٻيجلُ +ڪاٺ جو= مٿو
ڀڃڻي: راڙو جهوناڳڙهه ۾ پيو جڏهن ٻيجل مٿو نيو
ڳجهارت ”مومل راڻو“
ڏيڻي: نار نالي ڏي آءُ تن نار نالي ڪريان مينڌرا
نار نالي= حليمان+هلي+مان، نار نالي= عيد
ڀڃڻي: هلي مان ڏي آءُ ته عيد ڪريان مينڌرا
بيت (1)
ڀلي آئين ڀلا پرين، محبت مٺا مهميرَ
اڄ گوندر غم لهي ويا، ٿيا ساههَ سڌيرَ
اهڙيون عنايتون امير، پيو خاص ڪجانءِ ”خليل چوي“
بيت (2)
پرينءَ مون کي پري کان، کِلي ڪئي کيڪارَ
ڄڻ وسي پيو وڏ ڦڙو، ڪَڪَر ڪارونڀارَ
تن منهنجو تيئن ٿيو، جيئن ٿئي واريءَ مٿي وسڪارَ
لٿا مَن جا مونجهار، خوشيون ٿيون ”خليل چوي“
سُر سسئي (1)
ڪُوهيارو ڪيچ ڌڻي، ڪيئن ويهان وساري
ڀينرُ باههِ برهه جي، وَيو ٻاروچل ٻاري
جدائي جانب جي، ڳڻتي ٿي ڳاري
سرتيون سڪ سيني ۾، ڪيئن گهڙي سگهان گهاري
ٿو ساههُ سدا ساري، خان کي ته ”خليل چوي“
بيت (2)
ڪوهيارو ڪيچ ڌڻي، منهنجو خانن جوڀي خان
ڏيرن مون سان ڏاڍ ڪري، ڏنو سورن جو سامانُ
کٽياڻيءَ جو خليل چوي، محُب رکندو مانُ
آءٌ آريءَ جهڙو انسان، ٿي ڪونه ڏسان ڪو ڏيهه ۾
مارئي
موڪل ڏي ملير وڃان، سُڻ حال حقيقت
کڻي آئين کوهَه تان، زور ڪري زُريت
هت ڪانهي همير تو وٽ، پنهوارن پهچتَ
تون راڄ ڌڻي راڄن جو، ڪر هيڻن حمايت
ته شافي شفاعت، ڪندئي محشر ۾ ”مهيسر چئي“
محشر ۾ مهيسر چئي، صاحبُ ٿيندو ساڻي
کڻي آئين کاهڙ مان، ناحق نماڻي
عمر تون انصاف ڪر، ڇو تڏاتي تاڻي
خير ڪر خليل چئي، ته وڃي لُلر ڏسان لاڻي
ڏُٿُ چونڊي ڏيهه مان، پيان پلر جو پاڻي
پکا اُتي پهنوارن جا، هيءَ ڏسي ڏوٿياڻي
منهنجي ساهه سيباڻي، آهي مٽي ملڪ ملير جي
[b]سُر سورٺ[/b]
اول آس الله ۾ رکي، نڪتو من ۾ مڱڻهار
سوگڙي هليو گرنار ڏي، وڏو وهَمُ رکي ويچارُ
چئي سِرُ ڏيار سلطان جو، آهين ڏيهن جو ڏاتارُ
پُر ڪر هي پينارُ، مڱڻو ”مهيسر چئي“