الطاف شيخ ڪارنر

زنجبار جھنگٻار

پڙھندڙن ۾ الطاف شيخ جي مقبوليت جو اصل سبب سندس سادو ۽ بيانيہ اسلوب آهي، جنھن رستي هُو پرڏيھي ملڪن جا حال احوال، خبرون چارون ۽ فوٽن سان دم ديدار ڪرائي ٿو. سندس اهو اسلوب هڪ پڙهئي ڳڙهئي ليکڪ کان ويندي، هر عام فھم پڙهندڙ لاءِ جتي سوَلو آهي، اتي ئي وري موهيندڙ بہ رهيو آهي. ھن ڪتاب ۾ جتي آفريڪا جي تاريخ ۽ واقعا بيان ڪيل آھن اتي ئي الطاف شيخ ’شيدين‘ بابت منفرد انداز سان انھن جي آفريڪا کان وٺي ايشيا تائين پھچڻ واري درد-ڪٿا پيش آهي. شيدين جي غلامي ۽ غلاميءَ کان پوءِ واري ڪھاڻي، ماضيءَ کان وٺي حال تائين انتھائي سھڻي نموني بيان ڪئي وئي آهي. جنھن ۾ غلامن جي وڪري جي تاريخ ۽ ان سان سلھاڙيل ڪيتريون ئي تاريخي ڳالھيون بہ بيان ڪيون ويون آهن.

  • 4.5/5.0
  • 16
  • 3
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • الطاف شيخ
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book زنجبار جھنگٻار

سر مارٽن اسٽينلي ۽ ”باگامويو“ شهر...

مٿي لکيل يورپي Explorers مان هڪ ٻيو اسٽينلي (سڄو نالو: Sir Henry Morton Stanely) به مشهور آهي، جيڪو پڻ لڳ ڀڳ ان ئي ڏهاڪي ۾ زئنزيبار ۾ هو، جنهن ۾ رچرڊ برٽن رهيو. هو به هڪ ليکڪ، جرنلسٽ ۽ Explorer (کوجنائون ڪندڙ) کان علاوه فوجي ۽ سياستدان به هو. هو بيلجم جي بادشاهه جي چوڻ ۽ هن جي خرچ پکي تي نيل نديءَ جو Source معلوم ڪرڻ لاءِ هتي زئنزيبار ۾ آيو هو. هاڻ ته خشڪي توڙي سمنڊن جي چپي چپي جا نقشا آهن، وائرليس ۽ ٽيليفون آهن. ويندي وچ سمنڊ تي بيمار جي مدد لاءِ ويجهي ملڪ کان هيليڪاپٽر اچيو ٿو وڃي جيئن ”بوتلن جي سفر“ واري ڪتاب ۾ لکيو اٿم ته سکر جي ڪئپٽن عالم شيخ جي پٽ جو جهاز تي هٿ ڪپجي ويو ته هن کي ۽ هن جي والده کي ڪناري جي ڪنهن اسپتال ۾ پهچائڻ لاءِ ڪيپ ٽائون (سائوٿ آفريڪا) کان هيليڪاپٽر اچي ويو ۽ سمنڊ ۾ هلندڙ اسان جي جهاز تان هنن کي هيليڪاپٽر کڻي ويو. پر اڄ کان ڏيڍ ٻه صديون اڳ، جڏهن هي گورا اندروني آفريڪا جي خبر چار لاءِ مهم لاءِ نڪتا ٿي، ته هنن کي اها به خبر نه هئي، ته اڳتي بيابان هوندا يا جهنگل ۽ انهن ۾ ڪيترا ميل هلڻو پوندو. انهن جهنگلن ۾ ڪهڙا خطرناڪ جانور ۽ نانگ بلائون هونديون، ڪهڙا زهريلا ۽ ڏنگيندڙ جيت هوندا، ڪهڙيون وبائون ۽ بيماريون هونديون.... ۽ آفريڪا جي اندروني حصن ۾ جتي اهڙا گهاٽا جهنگل ۽ ڊگها گاهه هئا، جو اڳتي وڌڻ لاءِ درياهه ۾ ئي سفر ڪرڻو پيو ٿي، اتي جيڪي ماڻهو رهيا ٿي انهن مان ڪن قبيلن ته سندن مدد ڪئي ٿي، گهڻن ته خوف کان هنن کي ماري ڇڏيو ٿي ۽ ڪي قبيلا ته آدم خور به هئا، جن هنن گورن مُهم جُو انگريزن کي ڪچو کائي ڇڏيو ٿي يا ديڳ ۾ پاڻي ۽ لپ لوڻ جي وجهي ٽهڪائي کاڌو ٿي. اهو به شڪر جو ڪيترن جهنگلي قبيلن جي وهم ۾ اها ڳالهه هئي ته ڪنهن به گوري يعني اڇي چمڙيءَ واري ماڻهوءَ کي کائڻ سان بادي ٿي ٿئي. هنن کي دماغ ۾ اها ڳالهه هئي ته صحتمند ماڻهو ڪارو ئي ٿئي ٿو، اڇي کل بيماريءَ جي ڪري آهي، ان ڪري انهن بيمار ماڻهن کي نه ڪچو کائجي نه رڌي کائجي. سو اهڙين حالتن ۾ جن به آفريڪا جي اندرين حصن جي کوجنا ڪري اتي جا نقشا ٺاهيا ۽ احوال لکيا انهن کي Credit ڏئي سگهجي ٿو.
سر هينري مارٽن اسٽينلي به انهن بهادر ۽ وڏي دل وارن Explorers مان هو، جنهن وچ آفريڪا جي گهاٽن جهنگلن ۾ گهڙي اهو معلوم ڪيوته نيل ندي ٽانگانيڪا ڍنڍ وٽان شروع نٿي ٿئي جيئن ڪيترن کي اهو گمان هو. هو 1871ع ۾ زئنزيبار ٻيٽ کان باگامويو بندرگاهه تي آيو، جتان هن پاڻ سان 192 شيدي مزور سامان ڍوئڻ لاءِ کڻي سفر جي شروعات ڪئي. سندس جرمن ڪتو ته ڪجهه ڏينهن جي سفر بعد مري ويو. شايد ان کي هتي جي زهريلي مک Tse Tse (زي زيءَ) چڪ هنيو. مهيني اندر ڪيترائي شيدي مزور جهنگلن ۾ هلڻ جي تڪليف برداشت نه ڪري ڀڄي ويا ۽ باقي به هڪ هڪ ڪري هتي جي وچڙندڙ بيمارين ۾ مري کپي ويا. 8 مهينن جي سفر بعد هو ٽانگانيڪا ڍنڍ تائين پهچي ويو جتي هن جي گم ٿي ويل هڪ ٻئي ”مُهم جُو“ ڊئوڊ لونگ اسٽون (David Living Stone) سان به ملاقات ٿي. لِونگ اسٽون اڄ به زئنزيبار توڙي آفريڪا جي ڪناري واري شهر باگامويو جي ماڻهن جو ڄاتل سڃاتل سمجهيو وڃي ٿو - جتي اهي يادگار تاريخي گهر موجود آهن، جن ۾ هو رهيو. بهرحال سر هينري مارٽن اسٽينليءَ پنهنجي هن تاريخي سفر جو تفصيلي احوال پنهنجي سفرنامي:
How I found Livingstone: Travels, Adventures & Discoveries in Central Africa”
۾ لکيو آهي. سر مارٽن اسٽينلي 1841ع ۾ آمريڪا ۾ ڄائو ۽ 1904ع ۾ وفات ڪيائين.
سو آفريڪا کنڊ جي اوڀر ڪناري وارن بندرگاهن ۽ شهرن ۾ ”باگامويو“ اهم حيثيت رکي ٿو، جيڪو واپاري مرڪز هجڻ کان علاوه، هن شهر مان يورپي کوجنائون ڪندڙن (Explorers) پنهنجي سفر جو آغاز ڪيو ٿي. هي شهر دارالسلام کان به پراڻو آهي - جنهن جو بنياد سلطان ماجد بن سعيد 1866ع ۾ رکيو. جرمن ايسٽ آفريڪا ڪمپني وارن جو باگامويو پهريون گاديءَ جو شهر هو. بعد ۾ دارالسلام جي وڌڻ تي جرمنن 1887ع ۾ جڏهن دارالسلام ۾ ريلوي اسٽيشن ٺاهي ته باگامويو جي اها اهميت گهٽجي وئي. هونءَ ته جرمنن، ڊچن، پورچوگالين پنهنجي ايشيائي ۽ آفريڪي قبضي ۾ آيل ملڪن ۾ ريلوي جهڙين شين تي خرچ ڪرڻ پسند نٿي ڪيو پر هتي آفريڪا جي ملڪ ٽانگانيڪا ۾ جرمن ايسٽ انڊيا ڪمپنيءَ وارن وڏو خرچ ڪري 1905ع ۾ دارالسلام کان ٽانگانيڪا ڍنڍ تائين ريلوي لائين وڇائي، ريل گاڏي هلائي جيڪا رستي تي پراڻي قافلي واري رستي تي ايندڙ شهرن تابورا، موروگورو، ڪلوسا ۽ ڪِيگوما ۾ ترسي ٿي. پهرين جنگِ عظيم جيڪا 1914ع کان 1918ع تائين هلي، ان ۾ جرمنيءَ هارايو ۽ انهن جو آفريڪا ۾ قبضي ۾ آيل ٽانگانيڪا ۽ ٻيو علائقو انگريزن حوالي ٿي ويو.
بهرحال باگامويو جي تاريخي حيثيت دارالسلام جهڙن بندرگاهن کان به وڌيڪ آهي ۽ دارلاسلام وانگر باگامويو تنزانيا ۾ آهي. جيڪي ماڻهو دارالسلام يا زئنزيبار ۾ رهن ٿا يا اهي شهر ڏسڻ لاءِ وڃن ٿا، انهن کي آئون اهائي صلاح ڏيندس ته آفريڪا جو هي جهونو ۽ پنهنجي وقت جو بلي بلي شهر ”باگامويو“ ضرور وڃن، جيڪو دارالسلام کان باءِ روڊ 63 ڪلوميٽر آهي - يعني ڪراچيءَ کان ٺٽي جيترو پري آهي. هتي جون بسون ڏيڍ ڪلاڪ وٺن ٿيون ۽ رستي تي اهي مختلف شهرن ۾ ترسن ٿيون. 1970ع واري ڏهاڪي ۾ اسانجو جهاز دارالسلام ۾ لنگرانداز ٿيو هو ته هڪ دفعو هڪ ڏينهن لاءِ آئون به باگامويو ويو هوس. هن پاسي جي دنيا ئي نرالي آهي. باگامويو شهر توڙي ٻهراڙيءَ جا گهر، دڪان، مختلف ويس وڳن ۾ هتي جا ماڻهو جن ۾ نج آفريڪي شيدي به آهن ته عرب ۽ انڊين نسل جا به، جيڪي ڪجهه گهٽ ڪارا ۽ ڪڻڪ رنگا آهن، ته ناسي ڪارن شيڊن جا به شيدي آهن.