سُر ڏهر
آيا اِن عميق جي، ٻيلي ڪير ٻيا؟
اچي پور پيا، کيڙائن جي کَير جا.
*
ان- داتا اروڙ! سونهن منهنجيءَ سنڌ جي،
تون ئي سانگ سرير جو، مٿي ڀونءِ ڀلوڙ،
جيجان! تنهنجي جوڙ، ڪارڻ منهنجي قوت جو.
*
هِي ڀٽون، هُو ڀاڻ، هڪ نه پسان هاڪڙو(1)،
ڏٺم ڪنهن نه ڏهر ۾، اُٺي جا اهڃاڻ،
ميهوگيءَ جا ماڻ، ڏسان تان ڏاهي ٿيان.
(1) سنڌ جو ڦٽل درياءَ
*
ويا ويراڳي، وجهي تَن تَنور ۾،
تڏهن تياڳي، اوري گڏيا عشق کي.
*
جيسين اکين جاڳ، تيسين تن تنور ۾،
اسان ڏيندي آڳ، ڪيو سجدو سچ کي.
*
اکين اوجاڳا، پسڻان ئي پرائيا،
ساڙي گڏيون سچ، کي دُئي جا ڌاڳا،
ساز هئا ساڳا، پر هٿن حيراني ڪيو.
*
اروڙان اڳي، هئي ڪايا “ڪين” جي،
ڪنڀر چاڙهيو ڪين ۾، چاڻو چڪ مٿي،
هٿن تي هلندي، جڙي ڪايا ڪين ۾.
*
اڳي اروڙان، هئي سڌ نه سور جي،
مٽي توڙي مان، نسري پياسين نانهن ۾.
*
منهنجو هي مارڳ، منهنجي ان ۾ مامتا،
آهي سو امڪان ۾، جو ڏسي پسي جڳ،
اسان اچي اڳ، پاڻ گڏيوسين “پوءِ” ۾.
*
مون کي ڏَس ته ڏي، ڪارا پاڻي! ڪُنَ جا،
ڪالهه ڏٺاسون ڪيترا، جهونا جَرَ مٿي،
سنڌو! ڪهڙي سي، کاري سڙهه کڻي ويا.
*
دولهه درياهِي! وَهه وڻن جي وچ مان،
واهڙڪو واهي، اوتي ڇڏ اروڙ ۾.
*