جيئي شال سانگين سنگهارن جي ٻولي
وڇارن، ولهارن، ڳوارن جي ٻولي،
ڀلي کنڊ مصريون مکڻ ۾ ملايو،
توڙي کير ماکيءَ جا هوڪا هلايو،
مٺي پوءَ به رهندي ميهارن جي ٻولي.
چتون، مور، چيها، اڏاڻا هليا ويا،
چڳي چار داڻا نماڻا هليا ويا،
مگر ڪنهن نه سمجهي ويچارن جي ٻولي،
ڪپر، ڪُن، جهرڻا ۽ جهنگ جهر به ڪن ٿا،
ڪونجون، هنج، ڳيرا، ڪبوتر به ڪن ٿا،
ڌنارن، پنوهارن، اوٺارن جي ٻولي،
نه هيلوڪي مَڌ جو ڪو هوڪو ڏئي ها،
پڳن کي سڃاڻي پروڪو ڏئي ها،
جي سمجهي ها موکي متارن جي ٻولي.
جڏهن ملڪ“بيوس” هي پنهنجو ٺهيو هو،
وڏن کان وڏن کي هي تحفو مليو هو،
وچولي، سري، لاڙ وارن جي ٻولي.