سَر تي سهڻو هنج لڳي ٿو،
ماڻهو، ماڻهوءَ سان ٺهي ٿو.
ڪنهن سپني ۾ مون به ڏٺو هو،
مصور جيڪو نقش چٽي ٿو.
سهڻي سهڻي سٽ جُڙي آ،
محفل ۾ ڪو مور اچي ٿو.
اندر ڪيڏو اوٻر آهي،
ٻاهر توڙي مينهن وسي ٿو.
ٻهڳڻ! مينهون ٻيلي واريون،
تنهنجون ڪوئي چور تڪي ٿو.
هن کان پوءِ به تنهنجو آهي،
دانگيءَ تي جو روٽ پچي ٿو.
عزت، ذلت بخشڻ وارا!
پنهنجي هر ڪو پتَ رکي ٿو.
ڌرتيءَ جي گولي کي ڪوڪو،
ماڻهو نوڙيءَ ساڻ ڪڇي ٿو.
قسمت واري ڦرهي، “بيوس”،
هر ڪو پنهنجي پاڻ لکي ٿو.