هن ديس جي ماڻهوءَ ماڻهوءَ مان،
گل گل جي خوشبو آئي آ،
يا ٻاگهيءَ آ ڪو ٻار ڄڻيو،
يا دودي ٻانهن وڍائي آ.
اهو سنڌ امڙ جو هاري آ،
جنهن باهه وسائل ٻاري آ،
جنگ کرڙيءَ واري جاري آ،
اسا تڏهن ته سينڍ وڄائي آ.
جنهن ڪُن وڌا هَن ڪينجهر ۾،
جنهن موج ڀري آ منڇر ۾،
جنهن ڏار وڌا هن ڏونگر ۾،
سا شاهه لطيف جي وائي آ.
اومڪلي! تنهنجي مُرڪڻ تي،
هن سچ جي سورج اُڀرڻ تي،
ڏس ڪيئن نه ڪراڙ جي اٿاڻ تي،
پيو جاڳي شاهه ڀٽائي آ.
هُو جابر آ، هي جوڌو آ،
هو ڌاريو آ، هي دودو آ،
اوهان “بيوس” جنهن کي سمجهيو آ،
سو سنڌڙيءَ جو شيدائي آ.